Ludwikówka była kolonią zamieszkałą przez ludność polską. W 1943 r. działała tu dobrze zorganizowana samoobrona, którą dowodził Jan Paradowski. Miejscowość była wielokrotnie bezskutecznie atakowana przez członków Ukraińskiej Powstańczej Armii (UPA). W wyniku donosu złożonego do gestapo, Niemcy dokonali 13.07.1943 r. pacyfikacji wsi, w której uczestniczyła też policja ukraińska. Ludność, która nie zdążyła zbiec, została podzielona na dwie grupy - mężczyzn i chłopców zamordowano, kobiety i dzieci skierowano do obozu przejściowego w Dubnie. Liczba ofiar pacyfikacji szacowana jest na ok. 170 osób.

Zwłoki zamordowanych zostały pochowane w polu pod lasem. W 1994 r. Władysława Mucha ustawiła na tej mogile krzyż upamiętniający ofiary tej pacyfikacji. Na tabliczce przybitej do krzyża widnieje błędna data pacyfikacji - 1942 r. zamiast 1943 r. 12.07.2009 r. na zbiorowym grobie odsłonięto pomnik upamiętniający pomordowanych. Sfinansowano go z funduszy Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa. Jest to krzyż z białego piaskowca z umieszczonymi po bokach tablicami z nazwiskami ofiar. Tuż za nim znajduje się stary, drewniany krzyż, pomalowany na niebiesko z metalową tabliczką upamiętniająca tragedię we wsi. Oba krzyże otoczone są kamiennym niskim obmurowaniem z metalową bramką od frontu. Napis na nowym pomniku głosi: „Tu była wieś Ludwikówka. Ten krzyż przypomina o wsi, która została zgładzona z powierzchni ziemi przez hitlerowców 13 lipca 1943 roku. Wspomnij i uczcij pamięć żywcem spalonych mieszkańców wsi Ludwikówka”.