Budynek na planie litery U, wzniesiony w ramach dokonanej w końcu XIX w. rozbudowy uniwersytetu. Wraz z sąsiednimi budynkami Instytutu Fizjologii i Instytutu Anatomicznego tworzył zespół o jednolitej, neorenesansowej architekturze z elementami neoklasycyzmu, stojący na granicy nowej dzielnicy uniwersyteckiej Muessmatt, dobrze widoczny dla osób przybywających tu z centrum miasta. [rozwiń]

Pierwotny projekt budynku przygotował Otto Lustdorf, podobnie jednak jak w przypadku Instytutu Anatomicznego Stempkowski sporządził kontrprojekt, który po poprawkach został skierowany do realizacji. O funkcjonalnym rozdysponowaniu tego symetrycznie zaprojektowanego budynku zadecydowały potrzeby Arnolda Rossela – profesora katedry chemii nieorganicznej i Stanisława Kostaneckiego – profesora katedry chemii organicznej. Na potrzeby każdego z nich przeznaczono połowę piętrowej partii frontowej i parterowe skrzydła poprzeczne gmachu. Taki podział realizował ówcześnie najnowocześniejsze wzorce ¬ podobnie rozplanowano zrealizowany kilka lat wcześniej Instytut Chemii we Fryburgu Bryzgowijskim. Rossel i Kostanecki wyrazili pełne zadowolenie z funkcjonalności nowo wzniesionego budynku. Jest to tym ważniejsze, że – choć Stempkowski odżegnywał się od projektowania budynku „estetycznie ponętnego”, podkreślając znaczenie celowości i użyteczności ¬ to w istocie jego architektura wciąż jeszcze w znacznym stopniu determinowana jest przyzwyczajeniami projektowymi zasadami doby historyzmu (np. ścisła symetria i renesansowo-klasyczny detal).

Budynek został rozebrany w końcu lat 60. XX w. jako nieodpowiadający już nowoczesnym potrzebom. Na jego miejscu powstał modernistyczny kompleks autorstwa Rolfa A. Bergera (realizacja 1969-1974). Tym samym częściowemu zniekształceniu uległa jednorodna urbanistyczna kompozycja, którą tworzyły trzy instytuty projektu Stempkowskiego.

Dane techniczne: budynki murowane o ceglanej elewacji.