Jerzy Iwanowski h. Rogala odm. (1878-1965), urodzony w Lebiodce k. Lidy, zmarły w Penley, syn Leonarda i Jadwigi von Reichel, polski działacz społeczny i polityk, inżynier, minister spraw zagranicznych Litwy Środkowej (1920–1922) oraz senator II i III kadencji (1928–1935), założyciel Unii Narodowo-Państwowej (1922). Ukończył Wydział Mechanicznym Petersburskiego Instytutu Technologicznego. Działacz PPS. Pracował jako inżynier technologii w Hucie Handtkego w Rakowie (1901-1903). Był więziony w Warszawie (1903-1905), zesłany w głąb Rosji. W Wilnie przebywał w latach 1906–1907. Pracował w petersburskim i moskiewskim oddziale British Westinghouse Electric Co. W obawie przed represjami wyjechał do Chin. Tam współpracował z towarzystwem „Siemens-Schuckert” w Mandżurii, później był jego przedstawicielem w Japonii, USA i Rosji. W czasie I wojny światowej organizował przerzut polskich jeńców do Legionów Polskich. W 1916 przebywał w USA, gdzie współpracował z Komitetem Obrony Narodowej. W 1917 działał w Polskiej Organizacji Wojskowej w Moskwie. W 1918 roku objął tekę ministra przemysłu i handlu, w 1919 ministra ochrony pracy i opieki społecznej. W 1919 kierował polską misją handlową przy rządzie Denikina. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Był jednym z sygnatariuszy odezwy „Do ludności Litwy Środkowej”. Przez generała Lucjana Żeligowskiego został mianowany na stanowisko Dyrektora Departamentu Spraw Zagranicznych w Tymczasowej Komisji Rządzącej (1920-1922). Od 1922 pozostawał w rezerwie w stopniu podpułkownika wojsk samochodowych, a w 1923 jak oficer rezerwowy. Działał w loży masońskiej „Machnicki”, był członkiem YMCA i Rotary Club w Warszawie. W czasie II wojny światowej walczył w Polskich Siłach Zbrojnych jako podpułkownik. Po wojnie przebywał w Londynie. W latach 1948-1956 i 1957-1965 był przewodniczącym Rady Naczelnej Ligi Niepodległości Polski. Był członkiem Tymczasowej Rady Jedności Narodowej.