Na zaproszenie stoczni w Aalborgu polscy artyści przygotowali w lecie 1967 r., pracując na miejscu, konstrukcje z metalu. W realizacji rzeźb pomagała technicznie i finansowo stocznia. To kameralne sympozjum rzeźbiarskie wzorowane było na polskich inicjatywach tego rodzaju - współpracy przemysłu ciężkiego i artystów - głównie na I Biennale Form Przestrzennych w Elblągu (1965). Oprócz inicjatora przedsięwzięcia, Mariana Bogusza i Jarnuszkiewicza w plenerze wzięli udział Bronisław Kierzkowski i Magdalena Więcek. Wszystkie rzeźby stanęły na budowanym wówczas osiedlu mieszkaniowym, przy przelotowych arteriach komunikacyjnych jako znaki-sygnały, „tworzące ze sobą - choć w pewnej od siebie odległości - kompozycyjną całość, spełniającą rolę łącznika między grupami architektonicznymi, stając się trwałym akcentem plastycznym nowoczesnej dzielnicy miasta i jednocześnie przykładem nowego myślenia przestrzennego i urbanistycznego” (Irena Grzesiuk-Olszewska).

Jarnuszkiewicz od ok. 1964 r. dość zdecydowanie zmienił kierunek poszukiwań rzeźbiarskich, w stronę abstrakcyjnych kompozycji z drutu i blachy o formach geometrycznych. Mieczysław Porębski określił konstrukcje metalowe Jarnuszkiewicza z tego czasu jako „przedziwne błyszczące monstrancje”; akcentowano poetycki, nie konstruktywistyczny charakter tych dzieł, wolnych jednak „od metaforycznych odniesień i skupionych na owym mnożeniu przestrzeni, nadawaniu jej dźwięku, opisywaniu zmienności” (Waldemar Baraniewski, w kat. „Jerzy Jarnuszkiewicz”… z 1994). Jego konstrukcje na sympozjum w Ravnem w Słowenii (1964) i najsławniejsza „Kompozycja drogowskazowa” z Biennale w Elblągu były już zdecydowanym objawieniem tej nowej stylistyki. Skomplikowana, ale przy tym niezwykle przejrzysta konstrukcyjnie i efektowna estetycznie monumentalna kompozycja metalowa z Aalborga, w której elementy blach i druciane podciągi, podtrzymujące pręty budują sugestywną, zdawałoby się - sensowną całość, niemal żywy organizm, miała być inspirowana, jak wspominał Bogusz, rozpiętymi sieciami rybackimi.

W tym samym roku 1967, gdy podjął pracę w Aalborgu, Jarnuszkiewicz zrealizował podobną kompozycję na sympozjum rzeźbiarskim w Ostrawie - konstrukcje te należą do ostatnich przejawów owej specyficznej abstrakcji geometryzującej w jego dorobku, niebawem bowiem artysta powrócił do poszukiwań figuratywnych.