Miejscowość leży nad małą rzeką o nazwie Gniła, w dość osobliwym historycznie punkcie. W czasach zaborów nieopodal przebiegała granica austriacko-rosyjska, a później polsko-sowiecka. Niewiele jednak wiadomo na temat historii samej wsi. Informacje dostępne w źródłach są dość skąpe, a dodatkowo zamglone przez fakt istnienia na Ukrainie kilku miejscowości o tej samej nazwie. Wśród właścicieli majątku, na przestrzeni wieków, wymienia się m.in.: Jana Sieciecha z Horodnicy (XV wiek), Andrzeja Sieciecha z Horodnicy (XVI wiek), Józefa Zabielskiego, hrabiego Tytusa Dzieduszyckiego (XIX wiek), Jabłonowskich (XIX-XX wiek).

Początkowo Horodnica podlegała pod parafię w Liczkowcach (dekanat czortkowski). Pod koniec XIX wieku rozpoczęto starania o utworzenie na miejscu niezależnej fary, jednak jak pisze Andrzej Betlej w swoim opracowaniu na temat obiektu: „Dokumenty dotyczące kolejnych etapów tworzenia placówki duszpasterskiej na miejscu stanowią dobrą ilustrację złożoności procedur kościelnych i państwowych w tej dziedzinie, a także pewnej niekonsekwencji w stosowaniu terminologii prawnej.”

Miejscowość nie posiadała odrębnego, niezależnego obiektu sakralnego. Postawiono więc w niej kaplicę (1895 r.), którą później nieco rozbudowano. Powstanie świątyni możliwe było dzięki donacjom m.in.: Florentyny ks. Czartoryskiej, Elżbiety Dzieduszyckiej, Olgi z Jabłonowskich Brykczyńskiej, a przede wszystkim Stanisława Jabłonowskiego.

W pełni niezależna parafia została utworzona w Horodnicy dopiero w roku 1925, choć należy podkreślić, że i tak nie nastąpiło to z dnia na dzień. W pierwszej fazie fara funkcjonowała jako ekspozytura, a później filia parafii liczkowieckiej.

Nie ma żadnych informacji na temat losów kościoła oraz jego wyposażenia. Jak pisze Andrzej Betlej w swoim opracowaniu na temat obiektu: „Do przekształceń budowli doszło zapewne niedługo po jej wzniesieniu, wiadomo bowiem, że kościół pierwotnie miał sklepienie drewniane, dach był pokryty gontem, a jedynie wieżyczka na sygnaturkę obita blachą, natomiast na fotografii archiwalnej widać budowlę pokrytą dachówką.”

II wojna światowa to czas ogromnych niepokojów. W nocy z drugiego na trzeciego lutego 1944 nastąpił napad ukraińskich terrorystów z UPA na plebanię. Obiekt spłonął, a we wsi zabito sześciu Polaków. Kolejnego dnia ksiądz Mateusz Franków, w obawie o życie, opuścił miejscowość, a opiekę nad ocalałym kościołem przejął ksiądz Michał Sujata z Liczkowiec.

Około roku 1949 nowe, sowieckie władze zamieniły świątynię na magazyn zboża. W roku 1993 obiekt został przekazany Cerkwi greckokatolickiej.

Architektura

Obiekt położony jest przy drodze prowadzącej przez wieś. Składa się z trójprzęsłowej nawy oraz niższego, węższego, jednoprzęsłowego prezbiterium zamkniętego trójbocznie i skierowanego na południe. Do części ołtarzowej dołączono od wschodu prostokątną zakrystię. Jak pisze Andrzej Betlej w swoim opracowaniu na temat obiektu, kościół w Horodnicy to skromne dzieło z końca wieku XIX utrzymane w formach historyzujących z przewagą neogotyckich.

Elewacje na cokole, opięte zostały przyporami, które przy narożnikach zostały dostawione ukośnie. Profilowany gzyms obiega całą budowlę. Fasada jest jednoosiowa, jednokondygnacyjna i zwieńczona trójkątnym szczytem, w którego polu znajduje się koliste okno. Poniżej prosta część portalowa z prostokątnym otworem wejściowym, zaokrąglonym na górze.

Nawę i zakrystię przykryto dachami dwuspadowymi. Z kolei nad prezbiterium zastosowano dach wielospadowy. Wszystkie pokryte zostały dachówką, którą w latach dziewięćdziesiątych XX wieku zastąpiono blachą. Wieżyczka na sygnaturkę posiadała wysoki ostrosłupowy hełm, który w wyniku przekształcenia obiektu z katolickiego na greckokatolicki zastąpiono nakryciem o charakterystycznym bulwiastym kształcie.

Artykulacja ścian głównego korpusu została przeprowadzona za pomocą obustronnie zdwojonych filarów. Na ścianie południowej nawy pas belkowania łączy się z filarami, które podtrzymują półkolistą arkadę tęczową. Nawę przykryto sklepieniami drewnianymi, określanymi w języku historii sztuki jako „sklepienia pozorne”. Część główną przykryto takimi właśnie sklepieniami krzyżowymi. W prezbiterium istnieje podobne rozwiązanie, tyle że przechodzi w sklepienie lunetowe. Okna w świątyni, jak budowlę nawiązującą do neogotyku przystało, mają kształt prostokątny, zamknięty półkoliście.

Chór muzyczny w całości skonstruowany został z drewna, ale wsparto go na słupach o sfazowanych narożach. Dostęp do niego prowadzi przez schody w północno-zachodnim narożniku nawy.
 

Do najważniejszych elementów związanych z wyposażeniem i otoczeniem obiektu należą lub należały m.in.:

• Drewniany ołtarz datowany na okolice 1898 roku;
• Murowana dzwonnica znajdująca się przed kościołem z trzema prześwitami na dzwony.

Obiekt dotrwał do naszych czasów w dobrym stanie, szczególnie dzięki przeprowadzonym w latach dziewięćdziesiątych remontom. Z oryginalnego wyposażenia udało się odnaleźć jedynie kielich z pateną znajdujący się kościele parafialnym w Czarnowie koło Kostrzyna.