Zarys historyczny
Miejscowość leży około 16 km na południe od Tłumacza i około 12 km na wschodzie od Otyni. Pierwsza wzmianka na temat Bohorodyczyna pojawiła się już w XV w. Początkowo wieś należała do dóbr królewskich, a niedługo później przeszła przez ręce takich właścicieli jak m.in.: Mikołaj Czerniejowski, Jan Rycerzyk, Mikołaj Chocimirski. Od końcówki XV stulecia aż do XIX w. występuje informacyjna luka. Innymi słowy nie wiadomo, kto władał miejscowością w tym czasie oraz co się z nią dokładnie działo. Na wysokości XIX w. Bohorodyczyn znalazł się w posiadaniu Romana Nikorowicza, później Atanazego Szadbeya (lub Szadbeja) oraz jego spadkobierców. W wieku XX właścicielami miejscowości byli m.in. Celestyn Stadler, a w późniejszym okresie Naftali Luft.

Mieszkańcy wyznania rzymskokatolickiego po latach przynależności do parafii w Chocimierzu zapragnęli mieć własną, niezależną jednostkę. W roku 1923 Bohorodyczyn doczekał się fary, choć działania podjęte w celu utworzenia jej zaczęły się długo wcześniej.

Obiektem sakralnym, przy którym powołano do życia parafię była XIX wieczna kaplica wzniesiona w roku 1882. Powstała dzięki inicjatywie mieszkańców oraz ówczesnego właściciela dóbr, Antoniego Szadbeya. W roku 1904 świątynię odrestaurowano i rozbudowano, a w roku 1912 wystawiono plebanię. Niestety odnowiony kościół w następnych latach wiele przeszedł. W roku 1912 ucierpiał na skutek pożaru, a kilka lat później I wojna światowa również przyniosła kolejne straty. W dwudziestoleciu międzywojennym miały więc miejsce liczne remonty oraz akty doposażenia kościoła w nowe elementy. Pomiędzy kolejnymi naprawami pojawiła się jednak idea stworzenia w miejscowości pełnowymiarowego obiektu sakralnego. Nad projektem pracował Bronisław Wiktor.

Niestety, II wojna światowa przerwała owe plany, a stary kościół spłonął w roku 1944. Ludność polska opuściła wieś w roku 1946.

W okresie największej aktywności przy parafii w Bohorodyczynie działały takie organizacje jak Stowarzyszenie Różańca Żywego, Katolickie Stowarzyszenie Mężów, Katolickie Stowarzyszenie Kobiet, Katolickie Stowarzyszenia Młodzieży Męskiej i Żeńskiej, Papieskie Dzieło Rozkrzewiania Wiary i Akcja Katolicka.

Architektura
Obiekt usytuowany był przy drodze prowadzącej do miejscowości o nazwie Tłumacz. Kościół był murowany, tynkowany, a prezbiterium skierowane zostało na północ. Składał się z jednoprzęsłowej nawy oraz mniejszego i węższego jednoprzęsłowego prezbiterium zamkniętego trójbocznie. Katarzyna Brzezina w swoim opracowaniu na temat obiektu przytacza, że „była to skromna budowla, sprawiająca - wg zapisu w inwentarzu - „wrażenie raczej większej kaplicy”.

Ogólny charakter budowli określić jako prosty, z elementami gotyckimi. W obiekcie dominowały okna prostokątne, zamknięte półkoliście. Chór muzyczny był drewniany, wsparty na czterech filarach.

Proste elewacje wyartykułowano lizenami w narożnikach nawy. Fasada była trójpolowa, również ujęta w lizeny i zamknięta trójkątnym szczytem ze spadami ozdobionymi fryzem arkadkowym, który wieńczył krzyż. Środkowe pole było lekko zryzalitowane z otworem wejściowym na osi. Powyżej znajdowało się troje okien, wchodzących w pole szczytu.

Nawę i prezbiterium przykryto dachami dwuspadowymi, który w zamknięciu prezbiterium zmieniał się w ostrosłupowy. Nad zakrystiami zastosowano dachy dwupołaciowe. Wszystkie dachy pokryto blachą, podobnie jak sześcioboczną wieżyczkę na sygnaturkę. Zwieńczona ona była wysokim ostrosłupowym daszkiem z krzyżem na szczycie.