Podhorce znane są przede wszystkim ze wspaniałego założenia pałacowo-ogrodowego w typie palazzo in fortezza (posiadającego cechy obronne), które zostało wzniesione w latach 1637‒1640 przez hetmana wielkiego koronnego Stanisława Koniecpolskiego. Jako wybitne dzieło architektury zamek był opisywany przez polskich i zagranicznych podróżników odwiedzających Podhorce w XVII i XVIII w., a w wieku XIX zyskał wręcz legendarny status w świadomości Polaków ze względu na niezwykle cenne artystycznie wyposażenie i pamiątki historyczne gromadzone przez kolejne pokolenia jego właścicieli.

Kościół zamkowy
W XVIII w. ówczesny właściciel Podhorców, hetman wielki koronny Wacław Piotr Rzewuski, postanowił wkomponować w założenie rezydencjonalno-parkowe kościół. Magnat zaangażowany był osobiście w powstawanie projektów nowej budowli, które przygotował dla niego bliżej nieznany architekt Karol Romanus. Projekt z podpisem „C. Romanus” przechowywany był w zamku do 1939 r. Z dokumentów archiwalnych wiadomo, że przy wznoszeniu świątyni brali udział Johann Christian Seydel, ogrodnik podhorecki oraz Krystian Dahlke, generał major wojsk koronnych. Historycy sztuki wskazują ponadto, że autorem projektu kościoła pw. św. Józefa mógł być także Jean Lucas de Toux de Salverte, nauczyciel synów hetmana, malarz, inżynier wojskowy i wolnomularz, który w zamku w Podhorcach mieszkał do 1751 r.

Architektura kościoła i jej wzory
Kościół zamkowy o formie wysokiej rotundy nakrytej kopułą i poprzedzanej monumentalnym ośmiokolumnowym portykiem usytuowany jest na zakończeniu alei prowadzącej do zamku, obsadzonej szpalerowo drzewami. Taki zabieg spowodował stworzenie malowniczego założenia osiowego, opartego na linii park – ufortyfikowany pałac – kościół. Warto zwrócić uwagę na kolumnowy portyk zwieńczony rzeźbami i trójkątnym przyczółkiem, uważany za pierwszy w polskiej architekturze sakralnej przykład klasycystycznej architektury. W ten sposób wyprzedził o 40 lat podobne dzieła projektowane przez Piotra Aignera dla Warszawy, Puław i Żyrzyny, a nawiązujące do rzymskiego Panteonu.

Od dawna próbowano określić wzorce artystyczne, na których oparty został kościół w Podhorcach. Historycy sztuki wskazywali na kościół Superga w Turynie autorstwa Filippa Juvary oraz klasycyzujący nurt architektury rzymskiej lat 30. XVIII w. Podkreślali, że portyk w Podhorcach nawiązuje do fasady bazyliki św. Jana na Lateranie. Monumentalna forma świątyni przywodzi na myśl także klasycyzującą architekturę francuskiego baroku. Takie wzorce nie powinny dziwić, hetman Wacław Rzewuski był bowiem znanym miłośnikiem sztuki francuskiej. Natomiast przez historyków literatury jest uważany za ojca polskiej oświeceniowej poezji klasycystycznej, w której nawiązywał do rodzimych tradycji renesansowych i nowszych wzorców francuskich.

Wystrój kościoła i jego artyści
Oprócz zacięcia literackiego Rzewuski był także wybitnym mecenasem sztuki. W zamku w Podhorcach przez kilka lat mieszkał Szymon Czechowicz (1689‒1775), najwybitniejszy polski malarz XVIII w., wykształcony w Rzymie. Przygotował on dla Rzewuskiego serię kilkudziesięciu obrazów dekorujących wnętrza pałacu (m.in. słynny Pokój Zielony) oraz wykonał wielkoformatowy obraz Święta Rodzina do ołtarza głównego w kościele zamkowym. Wzorem dla tego dzieła była rycina Johanna Jacoba Freya z 1748 r., wykonana według obrazu rzymskiego malarza Sebastiano Conki. Płótno Czechowicza zajmowało górną część wnęki ołtarzowej zakończonej półkoliście.

Wnętrze świątyni zostało pokryte iluzjonistyczną polichromią wykonaną w głównych partiach przez malarzy Łukasza Smuglewicza (1709‒1780) i jego syna Antoniego (1740‒1810). Dzieło ukończone było w 1763 r. Zachowane do dzisiaj freski odznaczają się wysoką klasą artystyczną, kolorystyka jest jasna, żywa, z przewagą zieleni i różów. Elementy iluzjonistycznej architektury są marmoryzowane, a detale złocone. Oprócz malowanej architektury wyróżniają się namalowane nad oknami przedstawienia czterech cnót kardynalnych: Męstwa, Roztropności, Sprawiedliwości i Umiarkowania oraz medaliony podtrzymywane przez putta z popiersiami św. Józefa i św. Anny.

Łukasz Smuglewicz miał się uczyć malarstwa najpierw u Johanna Samuela Mocka, artysty saksońskiego działającego w Warszawie, a po jego śmierci u Szymona Czechowicza, z którym utrzymywał bliskie kontakty towarzyskie. Wiadomo, że do dekoracji kościoła w Podhorcach artystę sprowadził z Warszawy sam Czechowicz.

Za wyposażenie i elementy wystroju wnętrza odpowiadał Marcin Twardowski rzeźbiarz i stolarz z Mikuliniec, natomiast drzwi do kościoła wykonał Ambroży Pniowski, stolarz z Oleska.

W 1762 r. Wacław Rzewuski podpisał kontrakt ze słynnym lwowskim rzeźbiarzem Sebastianem Fesingerem (zm. po 1770) na wykonanie sześciu kamiennych figur na fasadę kościoła. Niestety nie sprecyzowano wówczas kogo mają przedstawiać. Fundator zażyczył sobie, aby Fesinger „trzymał się abrysu, statuów nie wyginał i żeby ile możliwości równej wysokości wszystkie były”. Zalecenie to dobrze koresponduje z klasycyzującymi upodobaniami estetycznymi magnata. Na attyce portyku kolumnowego ustawionych jest obecnie siedem kamiennych rzeźb przedstawiających od lewej: św. Archanioła Rafała, św. Piotra, niezidentyfikowaną świętą (czasem identyfikowaną jako Matka Boska), św. Józefa, św. Annę z małą Marią, św. Wacława i św. Onufrego. Pierwotnie pomiędzy posągiem Archanioła i św. Piotra znajdowała się zniszczona rzeźba św. Ignacego Loyoli. Pewna identyfikacja dzieł Fesingera nie jest możliwa. Najczęściej wskazuje się, że wykonał on wszystkie rzeźby poza postacią św. Józefa i św. Ignacego. Są to bardzo dobre przykłady tzw. lwowskiej rzeźby rokokowej.

Powojenne losy kościoła podhoreckiego
Kościół został poważnie zniszczony podczas drugiej wojny światowej. W 1944 r. w wyniku ostrzału artyleryjskiego uszkodzone zostało pokrycie kopuły oraz jedna z figur na fasadzie, a kościół splądrowali żołnierze sowieccy. Podczas tej akcji zniszczono m.in. obraz Czechowicza w ołtarzu, który tymczasowo zastąpiono płótnem ze św. Antonim przeniesionym z zamku. Następnie kościół został zamknięty, a ostatni proboszcz opuścił Podhorce w sierpniu 1945 r. Część wyposażenia została wywieziona przez przesiedlonych parafian, część trafiła do kościoła w Chmieleniu na Śląsku, a następnie rozproszona.

Od roku 1991 dawnym kościołem parafialnym zarządza Lwowska Galeria Sztuki. Wówczas zaczęto prowadzić parce remontowe. W połowie 2013 r. budynek przekazano kościołowi greckokatolickiemu i urządzono cerkiew pw. bł. Mykoły Czarneckiego i nowomęczenników cerkwi ukraińskiej. W latach 2021‒2022, ze środków z państwowego programu „Wielka konserwacja”, przeprowadzono przy kościele prace awaryjne obejmujące zmianę tynków zewnętrznych, wymianę pokrycia dachu i schodów wejściowych.