Obraz Henryka Siemiradzkiego „Pejzaż z postaciami antycznymi” przedstawia idylliczny, bukoliczny widok, który przypomina sceny z życia w starożytności. W centrum kompozycji znajduje się grupa ludzi spoczywających w cieniu wielkiego drzewa przy kamiennym murze z ikoną, co może sugerować lokalizację w basenie Morza Śródziemnego, być może w Grecji lub na terenach dawnego Imperium Rzymskiego.

Na pierwszym planie widzimy dwie osoby: mężczyznę siedzącego na kamiennej ławie oraz leżącego przy nim, który wydaje się zanurzony w lekturze lub pisaniu. Ich stroje są luźne i lekkie, zgodne z modą epoki antycznej. Kolory ich ubrań są stonowane, co harmonizuje z naturalnym otoczeniem. Mocniejszym akcentem kolorystycznym sceny jest czerwona czapka jednej z postaci.

Tło obrazu jest malownicze, z łagodnymi wzgórzami w dali, które przechodzą w subtelnie namalowane niebo. Drzewa wokół nich mają delikatną, niemal eteryczną fakturę liści i gałęzi, co dodaje kompozycji lekkości. Scena ta sprawia wrażenie spokojnej i harmonijnej, z ludźmi i naturą współistniejącymi bez zakłóceń.

Charakterystyczne dla Siemiradzkiego jest mistrzowskie użycie światła, które akcentuje i modeluje postacie oraz otaczający je pejzaż. Światło rozjaśnia scenerię, dając poczucie głębi i przestrzeni. Stosuje on również finezyjne przejścia tonalne, co nadaje jego dziełu miękkości i realizmu.

Jako malarz akademicki Siemiradzki słynął z detalów i realizmu w swoich pracach. Tutaj, choć scena wydaje się malowana swobodniej, nadal zwraca uwagę anatomiczna precyzja postaci i realistyczne odwzorowanie pejzażu. Całość obrazu oddaje ducha epoki, do której odwołuje się artysta, z nostalgią za klasyczną harmonią i pięknem.

Olej, płótno, 49,5 x 64,5 cm, nr inw. MG-144, Nacionalni muzej moderne umjetnosti, Zagrzeb