Przy skrzyżowaniu dróg polnych i przejeździe kolejowym, na skraju podalpejskiego miasteczka znajduje się widoczny z daleka pomnik, upamiętniający prace melioracyjne, które na okolicznych łąkach prowadzili w czasie II wojny światowej internowani w Szwajcarii polscy żołnierze. Na niewielką kompozycję, otoczoną żywopłotem, składa się żelbetowy obelisk-miecz z ostrzem skierowanym w górę i pionowym wyżłobieniem, nawiązujący do głównego motywu mieczów na odznace II Dywizji Strzelców Pieszych (do której należał artysta), przed obeliskiem zaś betonowa ławka z inskrypcją po niemiecku. Archetypiczna prostota form w tak skrajnej postaci nie występuje w innych pomnikach II Dywizji. Była to jedna z pierwszych realizacji Bema, studiującego w czasie internowania architekturę na politechnice w Zurychu i w czasie kursów w Winterthur, a projektującego bardzo różne w formie pamiątki polskiego pobytu i pracy w Szwajcarii. „Goniec obozowy”, czasopismo polskich internowanych donosił w 1941 r. o uroczystej inauguracji pomnika. Datowanie potwierdza również napis w języku niemieckim wycięty na frontowej ściance ławki: „Polnische Soldaten des 2. Warschauer Art.Reg. zum Andenken an den Arbeitsaufenthalt in Näfels und Oberurnen 1941”. Napis na cokole samego obelisku zatarł się całkowicie. Pomnik jest obecnie w bardzo złym stanie: beton pęka i odpryskuje w wielu miejscach, pokrywa się też zaciekami i mchem.