Stefan Gałyński (1896-1970), urodzony w Szczakowej, podpułkownik audytor Wojska Polskiego, działacz emigracyjny, minister Rządu RP na uchodźstwie. Służył w Legionach Polskich, w 3 pułku piechoty, następnie w Sądzie Polowym Legionów. W lutym 1918 został internowany, w listopadzie 1918 wstąpił do Wojska Polskiego. Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie (1922). W 1928 awansowany do stopnia majora. Pracował w Departamencie Sprawiedliwości Ministerstwa Spraw Wojskowych, pełnił funkcję sędziego orzekającego w wojskowych sądach okręgowych (od 5 grudnia 1930) w Departamencie Sprawiedliwości Ministerstwa Spraw Wojskowych, następnie jako sędzia śledczy w Wojskowym Sądzie Okręgowym nr I w Warszawie na stanowisko sędziego śledczego. W sierpniu 1931 został przeniesiony do Gabinetu Ministra Spraw Wojskowych. We wrześniu 1939 przedostał się do Rumunii, gdzie był internowany. W latach 1941–1945 przebywał w obozach jenieckich Oflag VI E Dorsten i Oflag VI B Dössel. Po wojnie pozostał na emigracji i współpracował w Rządem RP na uchodźstwie. Awansował do stopnia pułkownika audytora. Był członkiem III Rady Rzeczypospolitej Polskiej (od 1963), a w latach 1967-1968 jej przewodniczącym, ministrem bez teki (1968) i członkiem IV Rady Rzeczypospolitej Polskiej.