Duboja

Polskie dziedzictwo na terenie dzisiejszej Białorusi najlepiej widać tam, gdzie historia przetrwała mimo zmian granic i polityki. Na przykład w Mińsku szczególną rolę odgrywa dawna katedra jezuitów, barokowa, z charakterystycznymi wieżami, przez lata pełniąca funkcję głównego kościoła katolickiego miasta. Nieopodal leży Cmentarz Kalwaryjski, na którym zachowały się groby polskich rodzin, działaczy i duchownych, często z oryginalnymi XIX-wiecznymi epitafiami.

Zmieniając trochę lokalizację w Grodnie możemy natknąć się na kościół św. Franciszka Ksawerego, jeden z najokazalszych barokowych kościołów w regionie, zachował pełne wyposażenie. Od monumentalnego ołtarza po charakterystyczne stiuki. Kilkaset metrów dalej stoi najstarsza świątynia miasta, kościół Znalezienia Krzyża Świętego, a w dawnym kościele bernardynów można zobaczyć zespół rzeźb pasyjnych, unikatowy w skali Białorusi.

Poza największymi ośrodkami warto wspomnieć choćby Nieśwież, gdzie nagrobki Radziwiłłów łączą manierystyczną geometrię z lokalnym materiałem, czy też Pińsk, w którym na elewacjach dawnego kolegium jezuickiego zachował się fragment oryginalnego sztukaterii — drobiazg, ale pozwalający zobaczyć rękę rzemieślnika, nie anonimowy styl. 

Na tym nie poprzestajemy takich punktów jest znacznie więcej. Tworzą one mapę, po której warto chodzić świadomie, ponieważ nie jest to abstrakcyjne „dziedzictwo”, lecz namacalne ślady ludzi, którzy tę część Europy współtworzyli. Jeśli chcesz zobaczyć historię tam, gdzie nie została zamknięta w muzeum — to właśnie tu przeglądaj. Czytaj artykuły i dowiaduj się więcej.