Pierwsza zawodowa reżyserka filmowa w Polsce, pionierka polskiej kinematografii, jedna z niewielu kobiet w Europie, które w epoce kina niemego stanęły za kamerą. Twórczyni filmów fabularnych, nauczycielka gry scenicznej i autorka scenariuszy.

Urodziła się we Lwowie, w rodzinie inteligenckiej. Uczyła się w Zakładzie Naukowym Zakonnic Najświętszego Serca Jezusowego. W 1894 wyjechała do Mediolanu, gdzie studiowała śpiew u Cesare Rossiego i Francesco Mottino. Występowała na scenach włoskich jako śpiewaczka pod pseudonimem Nina Niovilla. Po powrocie do Polski tłumaczyła sztuki teatralne, pisała dramaty i występowała w operetkach.

W 1918 zadebiutowała jako reżyserka filmowa w Berlinie, tworząc film Die Heiratsannonce pod pseudonimem Nina von Petry. W 1919 powróciła do Warszawy i założyła Warszawską Szkołę Gry Sceniczno-Filmowej, a także rozpoczęła intensywną działalność filmową. Do 1923 roku zrealizowała cztery pełnometrażowe filmy fabularne: Tamara (Obrońcy Lwowa), Czaty, Idziem do ciebie, Polsko, matko nasza i Młodość zwycięża, do których pisała scenariusze, a także je reżyserowała i – w ostatnim przypadku – również produkowała. W 1922 założyła własną wytwórnię filmową Nina Niovilla-Film.

Jej filmy – dziś zaginione – poruszały tematy patriotyczne i obyczajowe, często z kobiecej perspektywy. Jako jedna z nielicznych kobiet w międzywojniu działała na wielu polach: reżyserii, edukacji, produkcji, publicystyki.

W latach 20. prowadziła filie szkoły filmowej w Wilnie i Krakowie. Po oszustwie Jana Czesława Sikorowicza, który podszył się pod jej nazwisko i przywłaszczył działalność krakowskiej filii, zakończyła karierę filmową.

Podczas II wojny światowej mieszkała w Warszawie. Po powstaniu warszawskim trafiła do obozu przejściowego w Pruszkowie, a następnie – prawdopodobnie – do obozu pracy w Niemczech. W 1946 wyemigrowała do Francji, gdzie mieszkała z córką. Zmarła w Paryżu, pochowana na cmentarzu Batignolles.

Jedna z zaledwie czterech kobiet (obok Marty Flantz, Stanisławy Perzanowskiej i Wandy Jakubowskiej), które wyreżyserowały pełnometrażowe filmy fabularne w Polsce przed 1939 rokiem. Jej postać pozostaje symbolem pionierstwa kobiet w kinie – zarówno w Polsce, jak i w Europie.