Cezaria Baudouin de Courtenay Ehrenkreutz Jędrzejewiczowa (1885-1967). Urodziła się w inteligenckiej rodzinie w Tartu. Oboje jej rodziców byli wybitnymi naukowcami. Podstawową edukację kończyła częściowo w Krakowie, częsciowo w Petersburgu. Dzięki liberalizacji obyczaju mogła studiować w roli wolnego słuchacza na Wydziale Historyczno-Filologicznym Uniwersytetu Petersburskiego. W 1910 roku wyszła za mąż za Maxa Vasmera. Rozwiodła się w 1913 roku. W 1916 ponownie wyszła za mąż. Urodziła trójkę dzieci. W latach 1927-1935 pracowała jako profesor na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. Wykładała tam etnografię i etnologię. Od 1935 roku, przez cztery lata pracowała na uniwersytecie Warszawskim. Była zaangażowana w działalność na rzecz kobiet. Utworzyła  Stowarzyszenie Polek „Spójnia”, którego zadaniem było skupienie w jednym środowisku kobiet, kształcących się na uczelniach petersburskich. Udzielała się w Związku Pracy Obywatelskiej Kobiet. Badała kulturę ludową obszaru Wileńszczyzny. Była założycielką Muzeum Etnograficznego w Wilnie, gdzie stworzyła kolekcję tkanin ludowych. W czasie wojny opuściła Polskę, najpierw wyjechała do Jerozolimy, a następnie osiadła w Londynie. W 1948 roku założyła tam Polską Radę Naukową na Obczyźnie (późniejsze Polskie Towarzystwo Naukowe na Obczyźnie).