Cmentarz znajduje się w dzielnicy Rossa (Rasų seniūnija) między ulicami Rossa (Rasų gatve) i Listopadową (Sukilėlių gatve), która oddziela starą część (tzw. Stara Rossa) i nową część (tzw. Nowa Rossa). Stara Rossa, ciągnąca się między ulicami Rossa i Listopadową, rozłożona jest na pagórkowatym terenie między tzw. Górką Literatów a brzegiem tzw. Karpiówki. W tej części znajdowały się katakumby, stoi kaplica cmentarna, zachowały się liczne pomniki wybitnych postaci oraz najciekawsze pod względem artystycznym realizacje. Poprzedza ją niewielki, wydzielony z jej przestrzeni, cmentarz wojskowy. Miejsce szczególne – to na nim spoczęło serca marsz. Józefa Piłsudskiego w otoczeniu polskich żołnierzy poległych w walkach o Wilno. Nowa Rossa znajduje się po drugiej stronie ul. Listopadowej. Ta część kształtowała się przynajmniej od pocz. XX w., w nieuporządkowany sposób. Znalazł się na nim jednak ważne miejsce – sąsiadujące ze sobą mogiły żołnierzy polskich i litewskich. Pochowane są na nim osoby, które zginęły w walce o Wilno, stojąc po dwóch różnych stronach. Nad cmentarzem polskich żołnierzy góruje wystawiona w 1930 roku kolumna z napisem wyłącznie w języku polskim „Wilno – swoim obrońcom”. Wszystkie te trzy części stanowią jedną nekropolię – wileńską Rossę. Najstarszym pomnikiem na wileńskiej Rossie jest pochodząca z ok. 1630 roku tablica z wileńskiego kościoła św. Kazimierza, wtórnie umieszczona na cmentarzu w latach 60. XIX w. Ponadto na cmentarzu znajdują się XVIII wieczne płyty nagrobne przeniesione z cmentarza ewangelickiego po jego likwidacji w 2 poł. XX w. Najstarsze obiekty, które zapewne od początku związane były z cmentarzem to pochodzące z lat 1813 i 1816 tablice – Katarzyny Gąseckiej i Augustyna Roszkowskiego – pierwotnie znajdujące się zapewne w katakumbach. Z około 1820 roku pochodzi charakterystyczny pomnik nagrobny w kształcie urny na kolumnie otoczony ogrodzeniem w formie murowanego ogrodzenia na planie koła. Pomnik ten, sięgający zapewne do włoskich wzorców, został fatalnie zrekonstruowany w 2 poł. XX w. Za najstarszy zachowany pomnik Na Rossie można uznać głaz na grobie rodziny Bécu. Nie wiemy, kiedy dokładnie powstał; pochowane są pod nim cztery osoby: Katarzyna (zm. 1806) i August Bécu (zm. 1824) oraz Aleksandra i Jan Mianowscy (oboje zmarli w 1832 roku). Najbardziej znaną postacią pochowaną na Rossie osobą jest zatem August Bécu, ojczym Juliusza Słowackiego. Do annałów historii przeszła jego nietypowa śmierć od pioruna kulistego, który raził go podczas drzemki we własnym łóżku, została przywołana w Dziadach Adama Mickiewicza. Pomnik ten jest zatem przykładem romantycznej mody, której potem będą hołdowali twórcy głazów-steli. Formy, która nie jest specyficzna dla wileńskiego cmentarza, ale przez częstotliwość na pewno charakterystyczna dla lokalnego środowiska. Interesujące jest, że przy jej kompozycji nie skupiano się na dekoracji, ale przede wszystkim na formie napisu. W romantyczną tendencję wpisują się też pomniki, które możemy określić jako kaplice-słupy, nawiązujące do tradycji ludowych. Na Rossie łącznie pochowano kilkadziesiąt tysięcy osób. Większość upamiętniały drewniane krzyże, proste płyty czy betonowe opaski. Nierzadko są anonimowe, jednak na niemal 9 tys. mogił zachowały się imiona i nazwiska, czasem inne informacje o zmarłej osobie. Te ślady powoli odchodzą w zapomnienie, napisy się zacierają.