W połowie czerwca 1941 r. został tu utworzony obóz jeniecki pod zarządem NKWD. Był oddalony o 4 km od miasteczka Ponoj, zlokalizowano go na lewym brzegu rzeki o tej samej nazwie. Przebywało tu ok. 4000 polskich żołnierzy, początkowo internowanych na terenie Litwy i Łotwy, a następnie przebywających w obozie w Kozielsku i Pawliszczew Borze. Jeńcy pracowali przy budowie lotniska oraz przy wyładunku z portu materiałów budowlanych i przenoszeniu ich do obozu. Warunki bytowe w obozie były ciężkie – wyżywienie było niedostateczne, brakowało wody pitnej, część jeńców przebywała pod gołym niebem. Po zawarciu traktatu Sikorski-Majski w 1941 r. jeńców polskich z obozu w Ponoju ewakuowano i umożliwiono im wstąpienie do organizowanej na terenie ZSRR armii polskiej pod dowództwem gen. Władysława Andersa.
Cmentarz, na którym grzebano Polaków zmarłych w obozie, położony jest na lewym brzegu rzeki Ponoj. W latach 90. XX wieku na cmentarzu znajdowały się jeszcze nieliczne kamienne nagrobki z wyrytymi polskimi napisami. Było też kilkanaście słupków drewnianych, do których niegdyś przytwierdzono tabliczki inskrypcyjne. Cmentarz posiadał ogrodzenie wykonane z drewnianych elementów, w wielu miejscach już uszkodzone. Nekropolia była wtedy trudno dostępna i łatwa do przeoczenia, gdyż teren zarósł krzewami i trawami. Obecny stan cmentarza nie jest znany.

Opracowała T. Zachara / MKiDN, X 2025