Jan Maria Bernardoni, wł. Giovanni Maria Bernardoni (ok. 1541-1605), urodzony w Cagno, polski architekt włoskiego pochodzenia. Do 23. roku życia pracował jako murarz, po czym wyjechał do Rzymu, aby wstąpić do Zakonu Jezuitów i zostać architektem. Zakon skierował go do pracy przy budowie głównego kościoła jezuitów w Rzymie, gdzie pracował przez 6 lat. Począwszy od 1573 r., Bernardoni pracował przy budowie kościołów w Mediolanie, Florencji, Neapolu i Abruzji. W 1583 r., na polecenie przełożonego zakonu jezuitów, Jan Maria Bernardoni został wysłany do Wielkiego Księstwa Litewskiego. Jego pierwszym przystankiem był Lublin, gdzie przez trzy lata pracował nad projektami dla Uniwersytetu Lubelskiego oraz kościołów w Poznaniu i Kaliszu. Dodatkowo, zajął się odbudową klasztoru brygidek w Gdańsku po pożarze. W 1586 r. przybył do Nieświeża, gdzie przez 13 lat realizował swoje projekty. W 1599 r. udał się do Krakowa, aby nadzorować budowę kościoła Świętych Apostołów Piotra i Pawła oraz dokończyć prace nad klasztorem bernardynów w Kalwarii Zebrzydowskiej i kościołem św. Kazimierza w Wilnie.