W czerwcu i na początku lipca 1920 r., w okresie ofensywy frontu południowo-zachodniego, pod Korcem toczyły się walki wojsk polskich z sowiecką 1. Armią Konną Siemiona Budionnego. Po stronie polskiej walczyły: 1. Dywizja Piechoty Legionów płk. Juliusza Rómmla, 3. Dywizja Piechoty Legionów gen. Leona Berbeckiego i 6. Dywizja Piechoty płk. Ottokara Brzozy-Brzeziny. Celem walk było pobicie pod Korcem armii Siemiona Budionnego, jednak zła koordynacja działań i brak łączności pomiędzy dywizjami doprowadził do tego, że działania zbrojne strony polskiej ograniczyły się do wielu drobnych starć z wojskami przeciwnika. Wobec takiego rozwoju sytuacji na froncie strona polska zaniechała działań ofensywnych w rejonie Korca.

Kolejne walki pod Korcem miały miejsce we wrześniu 1920 r. w czasie ofensywy jesiennej wojsk polskich na Ukrainie. Walki toczyła 2. Dywizja Jazdy płk. Gustawa Orlicza-Dreszera z sowiecką 44. Dywizją Strzelców pod dowództwem komandarma Iwana Dubowoja. Walki te zakończyły się częściowym sukcesem wojsk polskich, czyli odzyskaniem zajętych terenów, jednak nie udało się osiągnąć celu, jakim było zniszczenie sztabu 1. Armii Konnej i jej oddziałów.

Część żołnierzy polskich poległych w tych walkach pochowano w mogile zbiorowej obok kościoła pw. św. Antoniego. Przed II wojna światową obiekt był zadbany i uporządkowany. W czasach sowieckich pomnik na tym grobie został częściowo uszkodzony. Jego odnowienie miało miejsce ok. 2013 r.

Na mogile ustawiono betonowy nagrobek w formie obelisku zwieńczonego orłem. Na podstawie obelisku wyryto napis: „Żołnierzom polskim / poległym w obronie Ojczyzny / pod Korcem w lipcu 1920 r.”.