Publikacja prof. Jakuba Lewickiego prezentuje istotny fragment architektonicznego pejzażu Lwowa okresu dwudziestolecia międzywojennego. Jej wartość polega na tym, że przedstawia krajobraz modernistycznego miasta krótkiego okresu międzywojnia, twórców tego krajobrazu i to, co miało i mogło być jego przyszłością, lecz zostało tylko na kratach projektowych architektów.

Gdy w latach 1918-1939 odrodzona Rzeczpospolita nadrabiała różne zaległości bycia długi czas pod zaborami Rosji, Prus i Austrii, istniały wówczas dwa ośrodki kształcenia architektów. Były to wydziały architektury na warszawskiej politechnice (od 1915 r.) oraz we Lwowie, gdzie taki wydział powstał już w 1872 r. na tamtejszej politechnice. 

Lwowscy architekci trafiali do wszystkich ośrodków odrodzonej Polski: daleko na zachód, do Wielkopolski, działali na obszarze Górnego Śląska, współtworzyli miasto Gdynię, pracowali też w Warszawie. Miasto Lwów zawdzięczało wiele miejscowym architektom. Zapaść gospodarcza po pierwszej wojnie światowej została stopniowo przezwyciężona na początku lat dwudziestych. W połowie pierwszej dekady XX w. nastąpiło ożywienie w ruchu budowlanym. Okresami największej rozbudowy miasta były lata 1923-1929 i 1932-1939, a w roku 1937 można mówić nawet o boomie budowlanym. 

Książka prof. Jakuba Lewickiego opowiada właśnie o środowisku architektonicznym i samej architekturze Lwowa tego okresu. Autor, w oparciu o rozległą analizę publikacji oraz kwerendę archiwaliów lwowskich prezentuje pejzaż architektoniczny miasta okresu międzywojennego. Przedstawia najważniejsze tendencje w projektowaniu nowej architektury, najważniejsze inwestycje. Omawia też różnorodność powstającej wówczas architektury: od mieszkaniowej, poprzez gmachy urzędów miejskich, szkół, przedsiębiorstw prywatnych, aż po kościoły.

Autor: Jakub Lewicki

Rok wydania: 2021

Liczba stron: 544

Oprawa: miękka

Format: A4

ISBN: 978-83-66172-41-8