Jan Florian Raszka (1871-1945) − polski rzeźbiarz, grawer, medalier, malarz, profesor i pedagog tworzący pod wpływem secesji oraz art déco. W 1892 roku ukończył niemieckojęzyczne państwowe gimnazjum w Cieszynie. W tym okresie swojego życia wstąpił do polskiej organizacji uczniowskiej "Jedność", a dwa lata później stał się jednym z założycieli Stowarzyszenia Akademików Polskich na Śląsku Cieszyńskim "Znicz". Po maturze zdecydował się rozwijać swoje artystyczne zainteresowania na Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu, gdzie przez pięć lat studiował malarstwo i rzeźbę. W tym czasie stworzył portret cesarza Franciszka Józefa I.  W 1900 roku wygrał z okazji wystawy paryskiej konkurs na model brązowej grupy przedstawiającej przejście między XIX a XX wiekiem, co przyniosło mu nagrodę 5000 koron. W 1902 roku przeniósł się do Krakowa, gdzie pracował przy restauracji artystycznej na Wawelu i jednocześnie pełnił funkcję wykładowcy rysunku i rzeźby na Wydziale Przemysłu Artystycznego w Wyższej Szkole Przemysłowej. W 1914 roku, jako ochotnik, dołączył do Legionu Śląskiego, a później Legionów Polskich podczas I wojny światowej. Służył w II Brygadzie Legionów i zyskał reputację rzeźbiarza wojennego. Po wojnie powrócił do pracy w Krakowie, gdzie od 1921 roku był dyrektorem Państwowej Szkoły Przemysłu Artystycznego i pełnił funkcję prezesa Związku Polskich Artystów Plastyków. W 1931 roku przeszedł na emeryturę, a pod koniec życia, pasjonując się również techniką, zajmował się majsterkowaniem w swojej pracowni rzeźbiarskiej. Zmarł w Krakowie w 1945 roku. Raszka znany jest głównie z pomników, zwłaszcza poświęconych poległym żołnierzom z czasów I wojny światowej, m.in. pomnik wolności w Dziedzicach, pomnik Mieszka I w Cieszynie, Pomnik Legionistów Śląskich czy Pomnik Marszałka Piłsudskiego na pl. Litewskim w Lublinie.