Jan Stefan Giedroyć (1730 - 1803), biskup żmudzki od 30 marca 1778 i inflancko-piltyński od 22 kwietnia 1765. Biskup tytularny Verinopolis i sufragan białoruski w latach 1763–1765, proboszcz kapituły katedralnej wileńskiej w 1768 roku

inflant, następnie biskup żmudzki. Sługa biskupa Masalskisa, jego wsparcie trafiło do Wilna (doktor teologii). Wyświęcony na kapłana, przyjął parafię wileńską, został prałatem kapituły wileńskiej, archidiakonem. 1763 konsekrowany jako tytułowy biskup Sinone i mianowany biskupem wileńskim szafranem. 1764 wywyższony jako biskup Inflant i Piltene. Kiedy po 1772 roku. Po podziale państwa litewskiego i polskiego cała jego diecezja wyjechała do Rosji, nie chcąc przysięgać Katarzynie II, udała się do Warszawy, gdzie był doradca-sekretarz króla. W 1778 r. Zmarł biskup żmudzki Jonas Lopacinskisza pośrednictwem króla Poniatowskiego sam zaopiekował się tą diecezją. Przybył na krótki czas do Alsėdžiai; natychmiast wyjechał ponownie do Warszawy, zarządzając diecezją z daleka na piśmie. Jego diecezja przejawiała się w dzieleniu się lukratywnymi miejscami i dobrami, których nie mógł wziąć dla siebie (głównie dla swoich bliskich), tworząc w ten sposób na Żmudziu „dynastię Giedraiczów”. Pełnił różne funkcje w Sejmie. Dużo uwagi poświęcono Šiluvai. Dwóch wyznaczonych przez niego księży badało cuda, a on sam, po otrzymaniu niezbędnych listów od papieża Piusa VI w 1786 r. 8 listopada ukoronował wizerunek Marii Szydłowskiej złotą koroną. 1802 przeniósł urząd biskupa na Juozapasa Arnulfasa Giedraitisa . Potem przez jakiś czas mieszkał w Alsėdžiai, gdzie zmarł. Pochowany w krypcie katedry biskupów w Varniai