Józef Haller (1873-1960), urodzony w Jurczycach, syn Henryka Hallera von Hallenburg, uczestnika powstania styczniowego i Olgi z Tretterów. W 1895 roku ukończył studia na Akademii Technicznej w Mödling na wydziale artylerii i rozpoczął karierę w wojsku austro-węgierskim. Był podporucznikiem w 11. pułku artylerii polowej we Lwowie, nastęnie dowodził kadrą 31 i 33 pułku artylerii w Stanisławowie, szkolił też jednorocznych ochotników. W 1909 roku uzyskał awans na stopień kapitana, a następnie został dowódcą 43 dywizjonu haubic Obrony Krajowej. W roku 1911 przerwał służbę wojskową i rozpoczął działalność społeczną. Udzielał się w ruchu spółdzelczym, był inspektorem w Towarzystwie Kółek Rolniczych we Lwowie, działał w Towarzystwie Gimnastycznym „Sokół” i w Polowych Drużynach „Sokoła” w okręgu lwowskim. Do wojska powrócił wraz z wybuchem I wojny światowej formując we Lwowie Legion Polski. W 1916 został dowódcą 2. Brygady Legionów Polskich. W 1918 roku po traktacie brzeskim wraz ze swoimi oddziałami przebił się do Rosji, gdzie połączył się z polskimi formacjami. W 1918 roku został  dowódcą II Korpusu Polskiego na Ukrainie, a następnie otrzymał stopień generała. W 1918 roku po rozbiciu jego korpusu pod Kaniowem przez Niemców, uciekł do Moskwy, gdzie próbował organizować oddziały Wojska Polskiego. W lipcu 1918 roku wyjechał do Francji, gdzie będąc członkiem Komitetu Narodowego Polskiego objął dowódctwo nad Błękitną Armią, z którą walczył na froncie zachodnim przeciwko Niemcom. Uczestniczył w wojnie polsko-ukraińskiej w 1919 roku, a następnie dowodził Frontem Północnym. W czasie wojny polsko-bolszewickiej został członkiem Rady Obrony Państwa oraz Generalnym Inspektorem Armii Ochotniczej, a także dowodził Frontem Północno-Wschodnim i Frontem Północnym. W dwudziestoleciu międzywojennym był czynnym politykie i posłem na Sejm II RP. Po wybuchu II wojny światowej przedostał się do Francji, gdzie przewodniczył Międzyministerialnej Komisji Rejestracyjnej w rządzie gen. Władysława Sikorskiego. Na przełomie 1939 i 1940 roku udał się w podróż do USA, gdzie zachęcał Polonię do wstępowania w szeregi Wojska Polskiego we Francji. Po upadku Francji udał się do Wielkiej Brytanii, gdzie w latach latach 1940–1943 sprawował urząd Ministra Oświaty w Rządzie RP na uchodźstwie. Po zakońćzeniu wojny pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii.