Jednonawowy kościół z prostokątną nawą o czterech przęsłach, z wieżą w fasadzie, z przylegającym od zachodu klasztorem. Strzelistą wieżę, dekorowaną herbami, wieńczy wysoki hełm. W niszach fasady posągi patronów, św. Katarzyny i Stanisława. Bogato dekorowana nawa, sklepiona kolebkowo, z ornamentyką regencyjną, ukazuje program maryjny. Kościół został wybudowany natychmiast po objęciu władzy książęcej w Lotaryngii przez Stanisława Leszczyńskiego, na miejscu historycznie bardzo ważnej dla kraju kaplicy o tym samym wezwaniu, istniejącej tu od końca XV w., a postawionej dla upamiętnienia ofiar bitwy pod Nancy z 1477 r. (i rozbudowanej w XVII w.). Ta fundacja książęca, ze znajdującym się w ołtarzu głównym posążkiem Matki Boskiej (Mansuy Gauvain, 1505), stała się popularnym miejscem pielgrzymkowym. Pierwotny sens wezwania kościoła, „dobra pomoc” Marii w zwycięstwie Lotaryńczyków nad Burgundczykami, rozszerzył się na cudowne działanie wizerunku i opiekę maryjną nad mieszkańcami Nancy i okolic. Popularny kult cudownej Madonny wykorzystał Stanisław Leszczyński, natychmiast po objęciu tronu w Nancy, oddając się pod opiekę Notre-Dame de Bon-Secours i podejmując decyzję o budowie nowego kościoła. Była to pierwsza samodzielna realizacja architekta Héré’go, który stał się nadwornym budowniczym Leszczyńskiego, autorem głównych budowli w Nancy i okolicach. Zdetronizowany król Polski postanowił umieścić tu swoje rodowe mauzoleum (wcześniej książęta Lotaryngii spoczywali w kościele Cordeliers w Nancy). Prosta bryła niewielkiego kościoła nawiązuje do lokalnej tradycji, w detalach Héré wykorzystał natomiast inspiracje swego mistrza, Germaina Boffranda, a nawet konkretne rozwiązania fasady pobliskiego pałacu w Malgrange. Wskazywano jednak również na obce architekturze francuskiej skojarzenia z barokiem środkowoeuropejskim. „Interesującą stroną architektury Notre Dame de Bonsecours są motywy gotycyzujące: niezwykle wysmukłe proporcje, trójboczne zamknięcie prezbiterium i szkarpy” (Jan Ostrowski, s. 105). Plany kościoła zostały opublikowane w 1752 r. w „Recueil des plans… Héré’go”.

Kilka lat po wybudowaniu kościół stał się istotnie mauzoleum rodowym: w 1747 r. pochowano w nim Katarzynę Opalińską, żonę Stanisława. Sam fundator spoczął w tutejszej krypcie w 1766 r. Nagrobki obojga wykonali wybitni rzeźbiarze francuscy, Nicolas-Sebastien Adam i Louis-Claude Vassé. W 1768 w kościele spoczęło serce córki pary fundatorów, królowej Francji Marii Leszczyńskiej. Pochowani są tam także członkowie rodziny Ossolińskich, kuzyni króla. Groby te zostały sprofanowane w czasie rewolucji francuskiej, kościół przy tym znacznie zdewastowany. Po 1806 naprawiono uszkodzenia i przywrócono nagrobki, uratowane w lokalnym muzeum. Zostały one jednak wtórnie zmontowane w sposób niezgodny ze stanem pierwotnym. Od 1844 r. kościół pełni funkcję parafialnego.