Kościół Katolicki pod wezwaniem św. Hiacynta w Waihola (obecnie przeniesiony do Dunedin, pod wezwaniem Maryi Królowej Pokoju) w Nowej Zelandii zbudowany został w 1899 r. przez polskich emigrantów

W latach 70. XIX w. kolonizowana przez Brytyjczyków Nowa Zelandia rozpoczęła szeroki program rozbudowy miejscowej infrastruktury, głównie linie kolejowe, linie telegraficzne, drogi, osuszanie terenów podmokłych, budowa nowych osad. Do tak wielkich planów prócz funduszy pożyczonych z Londynu potrzebni byli pracownicy, wykwalifikowaniu do zamierzonych prac, emigranci z Europy. W ten sposób w latach siedemdziesiątych XIX w. zaczęli przybywać emigranci głównie z terenów Europy Północnej, w tym Prusacy oraz Polacy ciemiężeni w Zaborze Pruskim. Szczególnie wielu polskich emigrantów, głównie Katolików przybyło do Nowej Zelandii z Kaszub i Kociewia. Starali się trzymać razem, pracować i mieszkać blisko siebie. Z powodu rozbudowy linii kolejowej z Dunedin do Gore wielu polaków z pruskimi dokumentami zaczęło pracować w okolicach miejscowości Waihola. Początkowo katolicki ksiądz odwiedzał ich raz w miesiącu, po domach. W roku 1899 r. w Waihola blisko stacji kolejowej, oddano do użytku drewniany Kościół pod wezwaniem (polskiego dominikanina św. Jacka Odrowąża) św. Hiacynta, mogący pomieścić ok. 300 osób. Głównym budowniczym był J. Agnew, oraz główny cieśla August Orlowsky, który w następnych latach wykonywał wszelkie naprawy. Pierwszym dzieckiem ochrzczonym w Kościele w 1900 r. był: Hyacinth Wisnesky. Uważa się, że jeden z imigrantów z Palmerston przywiózł ze sobą z Polski w 1872 r. obraz Matki Boskiej Nieustającej Pomocy . Został on podarowany i do dziś wisi w kościele. Przed II wojną światową polskich osadników w Waihola było niewielu. Starsi Katolicy zmarli lub przenieśli się za pracą w inne regiony Nowej Zelandii, ich dzieci wyjechały za pracą do większych miast kraju.

W roku 1948 władze kościelne z powodu małej ilości Katolików w Waihola zdecydowały o przeniesieniu Kościoła w miejsce gdzie był bardziej potrzebny do Broad Bay w Dunedin. W nowym miejscu na półwyspie dostał nowe wezwanie Maryi Królowej Pokoju. Pierwotne witraże w latach 60. XX zniszczyli lokalni chłopcy rzucający kamieniami. Po soborze watykańskim II ołtarz przeniesiono w 1968 r. w stronę wiernych. W latach 90. XX w. miejscowa Polonia rozpoczęła działania na rzecz odnowienia Kościoła. W 2001 odtworzono witraże. Do dnia dzisiejszego następują kolejne prace renowacyjne, z udziałem Polonii. Obecnie Msze Św. odprawiane są w Kościele w każdą trzecią niedzielę miesiąca.

Szerzej na temat kościoła Polskich emigrantów w Nowej Zelandii.

Tekst zawiera podstawowe dane o obiekcie. Jeżeli masz dodatkowe informacje - zapraszamy do kontaktu!