Ksawery Tartakower (1887-1956), urodzony w Rostowie nad Donem, szachista. 

Szachową karierę rozpoczął w Wiedniu, gdzie studiował prawo i obronił doktorat. Tam też zetknął się z najlepszymi szachistami epoki i odniósł pierwsze sukcesy turniejowe. Po I wojnie światowej, podczas której służył w armii austro-węgierskiej, zamieszkał w Paryżu, ale przyjął obywatelstwo polskie. Reprezentując Polskę, sześciokrotnie wystąpił na olimpiadach szachowych, zdobywając pięć medali drużynowych i trzy indywidualne. Dwukrotnie został mistrzem Polski (1935, 1937).

W momencie wybuchu II wojny światowej, przebywał na olimpiadzie w Buenos Aires. Po powrocie do Europy, służył jako oficer w armii generała Charlesa de Gaulle’a. Po wojnie przyjął obywatelstwo francuskie, zdobył mistrzostwo Francji (1953) i reprezentował ten kraj na olimpiadzie szachowej. W 1950 r. Międzynarodowa Federacja Szachowa (FIDE) nadała mu tytuł arcymistrza.

Był współtwórcą szkoły hipermodernistycznej w szachach i autorem licznych publikacji. Jego książka „Die hypermoderne Schachpartie” do dziś cieszy się popularnością. Sławę przyniosły mu również aforyzmy szachowe, zwane „tartakoweryzmami”. Według retrospektywnego rankingu Chessmetrics, w marcu 1921 r. zajmował trzecie miejsce na świecie.