Ludwik Faliner (1802-1827), syn urzędnika, lekarz. Opuścił Warszawę w wyniku represji związanych z wydarzeniami na Uniwersytecie Warszawskim. W 1824 r. uzyskał stopień magistra medycyny i chirurgii oraz magistra filozofii. Następnie wyjechał do Paryża, by kontynuować dalsze studia (Gerber, s. 274). Według Kurier Warszawski (KW nr 101 z 14 kwietnia 1827, s. 1), Faliner był lekarzem, który ukończył nauki na Królewskim Uniwersytecie Warszawskim i doskonalił swoje umiejętności medyczne w Paryżu. Zmarł 27 marca 1827 r. w Paryżu w wieku 24 lat.

W artykule z KW podano, że Ludwik Faliner, obdarzony wieloma przymiotami i dużymi nadziejami na przyszłość, zmarł w kwiecie wieku. Po ukończeniu studiów w Warszawie przez kilka lat kontynuował naukę w Paryżu. Jego śmierć wywołała głęboki żal wśród polskich emigrantów, którzy w liczbie ponad 30 osób towarzyszyli zmarłemu w ostatniej drodze na cmentarz. Dodatkowo, zorganizowano składkę, aby wznieść na jego grobie pomnik, który miał stanowić wyraz przyjaźni i żalu jego rodaków.