Ludwik Wołowski (1810-1876), urodzony w Warszawie, syn Franciszka Wołowskiego, adwokata Sądu Apelacyjnego Księstwa Warszawskiego, i Tekli. W 1831 r., po wybuchu Powstania Listopadowego, Wołowski udał się na emigrację, gdzie przez wiele lat związany był z francuskim środowiskiem intelektualnym. W Paryżu pełnił funkcję sekretarza przy agenturze dyplomatycznej, a później został profesorem w Szkole Sztuk i Rzemiosł (Conservatoire des Arts et Métiers) oraz senatorem za czasów Cesarstwa Napoleona III. W 1833 r., w Paryżu, Ludwik Wołowski poślubił Laurę Guerin, córkę Henriego Guerina, byłego inspektora generalnego poczt, i Catherine Lanckoronskiej.

Wołowski był również znany jako członek Instytutu Francuskiego, Centralnego Towarzystwa Rolniczego oraz odznaczony Legią Honorową. Umarł 15 sierpnia 1876 r. w Gisors (Eure) w wieku 67 lat. Został pochowany 18 sierpnia 1876 r. w Paryżu, w kościele de la Trinité, po nabożeństwie żałobnym (ZKwBP klepsydra franc.). W ceremonii pochówkowej uczestniczyła jego żona Laura oraz dzieci, a także liczni krewni, w tym synowie Kazimierz i Félix Wołowscy oraz zięć Louis Passy.

Wg Ksiąg pochówków w B.C. Ludwik Wołowski został pochowany w krypcie de la Ville, a jego ciało przywieziono z Gisors 18 sierpnia 1876 r., a następnie przeniesiono do Paryża 9 września 1876 r. W Księgach pochówków Wołowski figuruje pod numerem rocznym 73, a numerem ogólnym 88 998.

Ludwik Wołowski był głęboko zaangażowany w działalność polityczną i kulturalną, pozostawiając po sobie wiele zasług, które zostały udokumentowane w pracach takich jak „La vie et les travaux de Wolowski” autorstwa E. Levasseura (1877).