Aleksander Augustynowicz to malarz silnie związany ze Lwowem. 24 lata, które spędził w tym mieście, stanowią najbujniejszy okres w jego twórczości, a dzieła wówczas stworzone zadecydowały o jego pozycji w sztuce polskiej. Augustynowicz zyskał sławę jako wybitny portrecista, w swojej twórczości jednak podejmował także inne tematy. Jednym z nim jest scena rodzajowa pod tytułem „Alleluja”. Obraz przedstawiający wielkanocną procesję rezurekcyjną znajduje się w zbiorach Lwowskiej Narodowej Galerii Sztuki. 

Wielkanocna scena rodzajowa
Wykonana w 1906 r. akwarela przedstawia scenę uchwyconą w trakcie wielkanocnej procesji. Na pierwszym planie widzimy biorących w niej udział dwóch ministrantów. Jeden z nich trzyma w rękach ozdobiony czerwoną stułą krzyż, drugi ‒ figurę Zmartwychwstałego Chrystusa. Chłopcy ujęci zostali półpostaciowo, frontalnie. Kroczą na czele procesji, śpiewając wielkanocne pieśni. Za ich plecami widzimy pozostałych uczestników, w tym kapłana z monstrancją.
 
Akwarela „Alleluja” nie jest jedynym dziełem Augustynowicza znajdującym się w zbiorach Lwowskiej Narodowej Galerii Sztuki (jest ich około 20). Jego prace trafiały do muzeum już od początku jego funkcjonowania w formie zakupów bądź darów od artysty. Tytułowy obraz został przekazany galerii przez Ministerstwo Wyznań i Oświaty, które w 1907 r. złożyło w depozycie kilkanaście prac zakupionych na wystawie Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych. Dwa lata później zbiór uzupełniły kolejne obrazy, m.in. wielkanocna scena autorstwa Augustynowicza.

Pochodzenie i wykształcenie Aleksandra Augustynowicza
Aleksander Augustynowicz (1865‒1944) wywodził się z rodziny ormiańskiej, która od pokoleń zamieszkiwała Kamieniec Podolski. Obywatelami tego miasta byli jeszcze jego pradziadek i dziadek, i dopiero ojciec – Wincenty Augustynowicz ‒ postanowił opuścić Kamieniec. Wraz z rodziną osiadł w niewielkiej miejscowości Iskrzynia w powiecie krośnieńskim, gdzie na świat przyszedł przyszły malarz.
 
W 1883 r. Aleksander Augustynowicz podjął studia w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych, gdzie kształcił się pod kierunkiem Jana Matejko i Władysława Łuszczkiewicza. Po ich ukończeniu wyjechał do Monachium. Tam uczęszczał do szkoły artystycznej założonej przez węgierskiego malarza Szymona Hollósyego. Augustynowicz w swojej twórczości opierał się wpływom francuskim i nigdy nie odwiedził Paryża ‒ modnego wówczas kierunku artystycznych peregrynacji, chętnie natomiast podróżował do Włoch i na Węgry.

Okres lwowski – rozkwit talentu
W 1890 r. Aleksander Augustynowicz zamieszkał we Lwowie, gdzie żył i pracował przez dłuższy czas. Okres ten okazał się być dla niego niezwykle istotny, gdyż to właśnie wtedy ugruntował swoją pozycję wybitnego portrecisty. W okresie lwowskim stworzył serię wizerunków (m.in. swojego ojca Wincentego i żony Anny), które przyniosły mu rozgłos i uznanie w środowisku artystycznym, a także najwyższe oficjalne wyróżnienie w jego karierze – złoty medal na międzynarodowej wystawie w Berlinie za „Autoportret” z 1895 r.

Bohaterami swoich obrazów czynił przeważnie ziemian pochodzenia ormiańskiego. Z często odbywanych wyjazdów w Karpaty wschodnie pochodzą natomiast stworzone przez niego wizerunki Hucułów. Poza portretami Augustynowicz pracował w tym okresie m.in. nad malarską dekoracją foyer miejskiego Teatru we Lwowie, gdzie umieścił sceny z „Zemsty” Fredry i „Fircyka w zalotach” Zabłockiego. Ponadto brał udział w licznych wystawach organizowanych w krakowskim i lwowskim Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych. W swojej twórczości najczęściej i najchętniej posługiwał się techniką akwareli.

Zakopane, Poznań, następnie Warszawa
Po wybuchu pierwszej wojny światowej Aleksander Augustynowicz opuścił Lwów i przeniósł się do Zakopanego. Tam powstała imponująca pod względem ilościowym seria akwarel z widokami górskich krajobrazów i folkloru. Z podróży do Krakowa przywoził natomiast widoki tamtejszych zabytków. Począwszy od lat 20. XX w. na stałe zamieszkał w Poznaniu, gdzie kontynuował pracę nad tematami krajobrazowymi i architektonicznymi, powrócił także do twórczości portretowej. W 1936 r. z okazji 50-lecia pracy twórczej Augustynowicza w Towarzystwie Sztuk Pięknych w Poznaniu odbyła się wystawa jubileuszowa. Zaprezentowano wówczas 71 obrazów olejnych i akwarel artysty.
 
Po wybuchu drugiej wojny światowej Aleksander Augustynowicz przeniósł się do Warszawy. Zginął 23 sierpnia 1944 r. w czasie powstania warszawskiego.