W tekście wspomniany jest zakład leczniczy żetycą w Rożnowie, którego właścicielem jest polsko-czeski hr. Eugeniusz Kiński. W nocie opisane jest samo miasteczko, zakład leczniczy oraz jego okolice (Źródło: „Tygodnik Illustrowany”, Warszawa 1879, Seria 3, T:7, s. 358, za: Biblioteka Cyfrowa Uniwersytetu Łódzkiego).

Uwspółcześniony odczyt tekstu

Rożnów, Zakład leczniczy żętycą w Morawii

Na wschodzie Morawii, u stóp wyniosłej i szerokiej góry Radohost, jej ramieniem osłonięta od zimnych powiewów północy, leży piękna miejscowość Rożnów, po niemiecku Rożnau, tworząca jakby półwysep, oblany z północnego wschodu rzeką Beczwą, wpadającą do Morawy, z zachodu potokiem Hażówką, w rozkosznej dolinie, otoczonej wiecznie zielonym łańcuchem lesistych Beskidów.

Bogato zebrała tu natura wszystkie warunki, których potrzebuje człowiek znużony życiem i wycieńczony chorobą, aby wśród bujnej i wonnej roślinności górskiej pokrzepił organizm i stracił zaród strasznej choroby piersiowej.
Rożnów dopiero od lat trzydziestu znany jest światu jako miejsce lecznicze, a zbawienny wpływ ożywczego powietrza coraz więcej ściąga tu chorych. I tak: w r. 1852 było osób 157, w 1871 - 1005, w roku zaś bieżącym 2000 ludzi oddychało wonią lasów i piło tu żętycę, często z cudownym skutkiem.

Rożnów jest prywatną własnością hrabiego Eugeniusza Kłoskiego, posiada około 500 domów, wygodnie, a niektóre nawet wytwornie, dla gości urządzonych, rozmaitego rodzaju kąpielowe zakłady, rozległy, piękny park u podnóża gór, kościół katolicki, bardzo dużą salę, wygodnie w czasie słoty mieszczącą pijących żętycę, z gabinetami do czytania gazet, kilka dobrze zaopatrzonych restauracyj, wyborną kawę - a poczciwy, gościnny lud morawski za niewielkie pieniądze stara się potrzeby swoich gości zaspokajać.

Jedyny wyłączny żętyczny ten zakład zostaje pod nadzorem kilku lekarzy z Wiednia i Pragi, głównie przecież ordynuje bezinteresowny, a o pacjentów swoich troskliwy, dr Franciszek Kłobowsky. 

Rożnów kłam zadaje przysłowiu: 

„Nikt nie jest prorokiem we własnym kraju”, 

bo dotąd prawie tylko Czesi i Niemcy szukają tam ulgi w cierpieniach, choć coraz częściej spotykać już można gości z Galicji i Warszawy, z państw naddunajskich, a nawet z Odessy.