Paryski pomnik Adama Mickiewicza ma kształt kolumny, na jej szczycie stoi postać poety-pielgrzyma, który w prawej dłoni trzyma kostur, a lewą - wznosi ku górze. Podstawa kolumny ozdobiona jest sześcioma płaskorzeźbami, przedstawiającymi sceny z dzieł Mickiewicza (m.in. z „Dziadów” i „Konrada Wallenroda”), a na górze kolumny widnieje skrzydlata postać z mieczem - personifikacja epopei.  

Pomnik odsłonięto w roku 1928, początkowo ulokowano go przy Place d’Alma. Starania o jego powstanie trwały już od 1909 r., kiedy polscy emigranci wraz z francuskimi intelektualistami powołali komitet budowy pomnika i rozpoczęli zbiórkę funduszy. Autor monumentu, francuski artysta Antoine Bourdelle zaprojektował pomnik opierając się na lekturze tekstów Mickiewicza, zapoznał się także z dziejami polskiej emigracji i walk o niepodległość - stąd wybór postaci pielgrzyma oraz rzeźbiarskie cytaty z dzieł poety. W czasie przebudowy paryskich ulic w latach osiemdziesiątych pomnik przeniesiono do parku przy Cours Albert I na brzegu Sekwany, gdzie znajduje się do dziś. 

Adam Mickiewicz mieszkał w Paryżu w latach 1832-1855 (z przerwami), tu się ożenił, wychowywał dzieci, napisał m.in. „Pana Tadeusza”, pracował jako wykładowca literatury słowiańskiej w Collège de France. Odsłonięcie jego pomnika w roku 1928 było manifestacją przyjaźni polsko-francuskiej i dużym wydarzeniem: uroczystość odbyła się na Sorbonie, a w międzynarodowym bankiecie uczestniczyło ponad 1000 osób - polityków, ambasadorów, naukowców, artystów i działaczy środowisk emigracyjnych.