Chorwacki archipelag liczy łącznie ok. 1000 wysp, wysepek i raf. Tak się złożyło, że na jednej z nich znalazła się jedna z najlepszych kolekcji polskiej sztuki. A przynajmniej tak było do roku 1922, kiedy to jej właściciel i jeden z najwybitniejszych polskich kolekcjonerów, zmuszony był pod wpływem choroby i sytuacji majątkowej do jej sprzedaży. Tym kolekcjonerem był hrabia Ignacy Milewski (1846-1926), a miejscem wyspa św. Katarzyny nieopodal miejscowości Rovinj w Istrii w Chorwacji. Tam mieścił się wspaniale położony pałac w małym, rajskim, cudownym ogrodzie, który swego czasu Milewski kazał na wyspie stworzyć. Tam też zresztą, na miejscowym cmentarzu, został pochowany. Kolekcja, którą zgromadził nie była jednak - o ile można tak to określić - zwykłym zbiorem około 200 prac polskiego malarstwa. Była to tworzona ze znawstwem, jak pisał „Świat” w 1923 r., prawdziwie pomnikowa kolekcja. Niestety jej rozproszeniu nie udało się zapobiec. O wprawnym oku kolekcjonera świadczyć może to, że w kolekcji znalazły się obrazy takie jak „Babie lato” Jana Chełmońskiego, „Trumna chłopska” czy „Żydówka z cytrynami” Aleksandra Gierymskiego, „Stańczyk” Jana Matejki, „Aktorzy przed Hamletem” Władysława Czachórskiego, „Rybacy lub połów raków" Leona Wyczółkowskiego, obrazy Józefa Pankiewicza, Leona Wyczółkowskiego, Jana Stanisławskiego, Jacka Malczewskiego i Jana Matejki i wiele innych wybitnych dzieł. Obok Aleksandra Gierymskiego, którego twórczość Milewski cenił szczególnie, znalazło się również kilka płócien innego lubianego przez niego artysty Wincentego Wodzinowskiego. Swoja drogą był kolekcjonerem wymagającym, nawet - jak opisywał to Franciszek Klein - „Gierymski w Monachium - gdy przyjeżdżał Milewski - zamykał się przed nim na klucz w pracowni. Milewski, który kupował wszystko niemal, co wymalował Gierymski - nieraz przemocą wchodził do jego pracowni. Podobnie nie znosił go Malczewski, co jednak nie zrażało zamiłowanego kolekcjonera w urzeczywistnieniu powziętego zamiaru. Można powiedzieć, że przez szereg lat koło r. 1890 wszyscy niemal wybitni malarze polscy pracowali głównie dla Milewskiego”.

Ignacy Milewski skupił swoją uwagę na budowaniu kolekcji autoportretów polskich artystów i artystek - wśród zgromadzonych dzieł znalazł się również, chociaż nieukończony, autoportret Anny Bilińskiej-Bohdanowic. Inspiracją dla takiego przedsięwzięcia była sławna kolekcja galerii Uffizi we Florencji. Milewski oczekiwał, by dzieła miały jednolity format, ukazując artystów stojących w jednakowej pozie - en face, przedstawionych w naturalnej wielkości, do kolan, z paletą w ręku, co stanowiło charakterystyczny atrybut każdego malarza. Jan Matejko postanowił jednak nie podążać tą ścieżką, tworząc autoportret siedzący w fotelu. Ostatecznie, kolekcjoner zgromadził prawie dwadzieścia autoportretów, w tym niezwykle wysoce przezeń cenionego Aleksandra Gierymskiego, ale też obrazy Teodora Axentowicza, Jacka Malczewskiego, Józefa Piotrowskiego, Wincentego Wodzinowskiego i Franciszka Żmurki. Ta świadomie budowana część kolekcji też nie zachowała się, niestety, w jednym zbiorze, chociaż część obrazów w 1922 r. zakupiło Muzeum Narodowe w Warszawie. W „Sztukach Pięknych" (1926/1927, s. 421-432) Franciszek Klein napisał o niepowetowanej stracie, jaką było niezakupienie kolekcji Milewskiego przez rząd polski: „Gdy wkrótce po wojnie światowej umarł hr. Korwin Milewski, nad jego umiłowaną galerią zawisła groźba sprzedaży. Można było przypuszczać, że nasz rząd skorzysta z tej wyjątkowej okazji i zakupi natychmiast ofiarowany mu na sprzedaż zbiór. Tymczasem stało się inaczej. Kolekcja ta nie została przez rząd zakupioną, prawdopodobnie dlatego, że ci, do których w pierwszej linii to należało, nie umieli dostatecznie poinformować decydujące czynniki o konieczności kupna tejże. Przekonany jestem, że gdyby na czele departamentu sztuki stał wówczas człowiek, pojmujący poważnie obowiązki najwyższego urzędnika w państwie na polu sztuki i kultury artystycznej - nie byłoby przyszło do katastrofy. Zamiast żeby departament sztuki czuwał nad podobnymi zbiorami, tak żeby bez jego wiedzy nie mogły zajść żadne zmiany co do składu kolekcji - stało się zupełnie przeciwnie. Nie skorzystano zupełnie ze sposobności ofiarowanej na sprzedaż kolekcji. Została ona po prostu rozdrapana t.j. rozsprzedana pojedynczo w Wiedniu. Kto chciał - to kupował. Dużo tych kapitalnych dzieł malarskich przeszło na własność handlarzy sztuki, którzy je potem dalej z dużym zyskiem się pozbywali. Między innymi jeden z handlarzy warszawskich Abe Gutnajer nabył szereg obrazów A. Gierymskiego, Chełmońskiego, J. Brandta, A. W. Kowalskiego, L. Wyczółkowskiego, J. Matejki i innych. Jedno z najwspanialszych płócien, portret własny Matejki, kupiło Muzeum Narodowe w Warszawie, płacąc około dwudziestokrotną wartość pierwotnej ceny zapłaconej przez A. Gutnajera. W ten sposób poszły inne obrazy. I tak przestała istnieć ta wyjątkowa kolekcja. Dla kultury polskiej jest to strata niepowetowana, gdyż drugi raz już niepodobna jej zebrać. Drobną jej część, bo kilkanaście płócien skupił adwokat wiedeński, Polak, dr Emil Merwin z poselstwa polskiego w Wiedniu. Resztę tej kolekcji widziałem złożoną na poddaszu, w maleńkim pokoiku. Było tam zebranych piętnaście autoportretów i kilkanaście wielkich płócien Malczewskiego, Wywiórskiego, Wodzinowskiego, a wśród nich tak wspaniałe dzieła malarskie, jak A. Gierymskiego »Anioł Pański« i Pruszkowskiego »Wizja«. Doprawdy, to pomieszczenie w maleńkiej ubikacji strychowej, gdzie te ogromne płótna, jedno oparte o drugie, gniotą się, ocierają i niszczą - jest okropne. Widząc to - uciekłem stamtąd, gdyż nie mogłem patrzeć na to niszczenie tak świetnych dzieł polskiej sztuki. Przed rokiem czy przed dwoma zakupił - jak to wspomniałem - dyr. Gembarzewski wspaniały autoportret Matejki do Muzeum warszawskiego. Jaka szkoda, że nie skorzystano wtedy, gdy cały ten zbiór był do sprzedania za stosunkowo niską cenę. Przekonany jestem, że przy dobrej woli pieniądze by się na pewno zna­lazły. Ale tak jak w departamencie sztuki, tak i tu nie zdawano sobie sprawy z doniosłości tej wyjątkowej kolekcji. Tak to brak odpowiedzialnych ludzi z fachową wiedzą na naczelnych stanowiskach wyrządził kulturze polskiej niczym niepowe­towaną szkodę”. 

Ignacy Milewski swoją kolekcję zaczął tworzyć około roku 1880, od początku robiąc to bardzo świadomie - jak sam napisał „Chcąc mieć kolekcję mniej lub bardziej kompletną i stanowiącą oryginalną całość, choćby skromną pod względem wielkości, muszę ograniczyć się do pewnych kadrów i jako taką wybrałem specjalność, jaką jest Nowa Pinakoteka w Monachium. Kupuję więc obrazy artystów-rodaków, obecnie żyjących, i tylko wśród tych, którzy należą lub należeli do szkoły monachijskiej”. Ważnym rysem kolekcji Milewskiego był jej narodowy charakter. I nie chodzi tylko o to, że kupował dzieła polskich artystów, ale też ich dobór, interesował go przede wszystkim rodzimy krajobraz, sceny historyczne. Ta kolekcja była opowieścią o trwaniu polskiej tożsamości pod zaborami. Z drugiej zaś strony monachijski realizm wydawał mu się remedium na nadmierny patos i egzaltację często towarzyszącą Polakom. Uważał, że nastał  czas wielkich artystów, indywidualności, których twórczość staje się duchem narodu i którzy - jak sam zauważył - „prawdopodobnie nie będą mieli swoich następców”. Swoją drogą, przy całym jego wyczuciu, trzeba przyznać, że koncentrował się właściwie wyłącznie na artystach wywodzących się z Monachium, z niektórymi z nich łączyła go zresztą bliższa znajomość jeszcze z czasów studenckich. I w tym spojrzeniu trochę chyba był sentymentalny, ale też pozwalało mu to na tworzenie bardzo spójnej kolekcji.  A doskonała znajomość tej szkoły pozwalała hrabiemu genialnie wychwycić dzieła wybitne, wywodzące się z tej szkoły.

Milewski po studiach prawniczych w Doparcie w 1870 wstąpił na akademię monachijską, gdzie uświadomił sobie, że na karierę artystyczną nie ma szans. Dzięki rodzinnemu majątkowi mógł za to pozwolić sobie na zostanie kolekcjonerem. W tym czasie nabył też w Watykanie tytuł hrabiowski, który przysługiwał także rodzinie. Ta zresztą rzekomego zaszczytu nie doceniła, co zresztą wynikać mogło z rodzinnych konfliktów, dość powiedzieć, że zdarzało im się podpisywać „nie hrabia”. Pędził ekscentryczne i awanturnicze życie, w którym nie brakło skandali, jak jego romans z o wiele lat młodszą krakowską piękność Cecylią Włodzimierską, która w tym czasie udawała jego córkę. Historia skończyła się skandalem, a nowy adorator Włodzimierskiej został postrzelony przez hrabiego. Ówczesna prasa opisywała zajście tak: „Dzienniki poświęcają całe szpalty skandalicznemu zajściu Ignacego Korwin Milewskiego z Wilna z Cecylią Włodzimierską, żoną rozwiedzioną przemysłowca z Krakowa. Włodzimierska, która dawniej utrzymywała stosunki i odbywała podróże z Milewskim, żądała za pośrednictwem adwokata Frischeinera z Wiednia wypłaty obiecanych pieniędzy oraz zwrotu kompromitujących listów. Wczoraj Milewski przyjechał do Wiednia. Na dworcu oczekiwali nań Włodzimierska oraz niejaki Barber, młody właściciel dóbr z Bukowiny. Na żądanie zwrotu listów Milewski odpowiedział obelgą słowną. Barber uderzył go w twarz. Milewski wyjął rewolwer, dał kilka strzałów, raniąc Barbera w brzuch. Milewskiego aresztowano i odstawiono do sądu karnego. Dziś został wypuszczony na  wolną stopę z powodu choroby serca, za kaucją 80 000 koron. Barberowi, który przedstawił się jako narzeczony Włodzimierskiej, nie grozi niebezpieczeństwo”. To właśnie po tym skandalu Milewski zdecydował się zakupić od arcyksięcia następcy tronu Ferdynanda d'Este wyspę św. Katarzyny i tam osiąść.

Wyspa rzeczywiście jest wyjątkowa, z jednej strony otwiera się na malowniczo położone miasteczko, z drugiej na otwarte morskie wody. Znajduje się dostatecznie blisko lądu stałego, aby zapewnić wygodne przemieszczanie się, ale jednocześnie pewne oddalenie daje ochronę przed intruzami. Tych Milewski w swojej prywatnej arkadii sobie nie życzył i mieszkańcom miasta zakazał wstępu na wyspę. Sama inwestycja była nie lada przedsięwzięciem, na kamienistą wysepkę nawieziona została ziemia pozwalająca na założenie parku, zaaranżowano plaże, a zwieńczeniem był pałac, którego realizację zlecono Teodorowi Talowskiemu. W roku 2000, po latach zaniedbań, został on zaadaptowany na elegancki hotel, jednocześnie też i przebudowany. Jednak jego klasycystyczna forma nieco zaskakuje na tle ekstrawaganckich realizacji Talowskiego. Przy jego budowie po części wykorzystano znajdujący się w centrum wyspy pałac, należący do wcześniejszych właścicieli wyspy, rodziny Califfi. Pałac na pierwszy rzut oka ma klasycystyczny charakter, jednak nie do końca. Widoczne są elementy nadające budowli bardziej indywidualny charakter, jak drewniana klatka schodowa. Zapewne również wyposażenie i niezachowane detale sprawiały, że pałac miał nieco inny charakter, ślady tego odnajdujemy w pozostawionych żyrandolach czy dekoracyjnej posadzce. Drugi budynek znajdujący się na wyspie zaprojektowany został od podstaw przez Talowskiego, znajdował się w pobliżu popadającego w ruinę dawnego zespołu klasztornego i był przeznaczony dla gości Milewskiego.  

Jednak nie tylko skandale i zamiłowanie do sztuki towarzyszyło Milewskiemu. Ceniono jego publicystykę, angażował się w sprawy społeczne, m.in. należał do grupy założycieli pierwszego pogotowia ratunkowego w Wilnie. 

Niezależnie od skandali i awantur, w które hrabia się wdawał, znawstwa sztuki i intuicji odmówić mu nie można. Niestety, mimo że kilkakrotnie chciał przekazać swoją kolekcję do zbiorów publicznych, nie udało się tego zrealizować. Przez pewien czas kolekcja znajdowała się w Wilnie w pałacu Milewskich, gdzie była udostępniana publicznie. Później chciał ją umieścić w Krakowie, gdzie w 1934 r. chciał wznieść ku temu specjalny pawilon. Miasto jednak nie zgodziło się przekazać na ten cel gruntów przy pl. Szczepańskim. Następnie  próbował umieścić ją we Lwowie. Kraków i Lwów widział jako miejsca, które w trudnej polskiej sytuacji są potencjalnie najbezpieczniejsze. Jednak dla swoich pomysłów zrozumienia nie znalazł. W końcu zdecydował się zabrać ja ze sobą, najpierw by pokazać w Europie, a następnie do swojej rezydencji w Rovinj, gdzie eksponowana była w specjalnej galerii. w pałacu, który jak i cała zakupiona przez niego wyspa św. Katarzyna był dlań miejscem szczególnym, wybranym zapewne bardzo świadomie. Milewski był świetnym żeglarzem, członkiem Yachtgeschwader - klubu żeglarskiego, założonego w Puli pod patronatem cesarza Franciszka Józefa. Na swoim jachcie „Litwa” chętnie pływał po Adriatyku. Był także fundatorem nagród na regatach, najczęściej w postaci dzieł sztuki. 

W budynek dawnego pałacu we wrześniu 2016 r. wmurowana została tablica pamiątkowa, informująca o życiu i pobycie Milewskiego w tym miejscu. W upamiętnienie oraz renowację jego nagrobka zaangażowane były władze polskie oraz Polskie Towarzystwo Kulturalne „Fryderyk Chopin”.

Pod koniec życia Milewskiego opuściła fortuna. Po upadku Austro-Węgier szybko postępująca inflacja znacząco uszczupliła jego majątek. Zmarł w szpitalu w Puli w 1926 r. w wieku 81 lat i został pochowany na cmentarzu w Rovinj. Zachowany jest tam jego nagrobek w formie płyty na opasce. Płyta wykonana jest z marmuru pochodzącego ponoć z biurka Ignacego Milewskiego. Na płycie znajduje się płaskorzeźbiony herb Milewskich oraz napis. Podczas prac konserwatorskich przeprowadzonych w 2016 r. za pomnikiem umieszczono szklaną tablicę z wizerunkiem Milewskiego i jego biografią. Dodać można, że serce Milewskiego znalazło się w Wilnie, w ufundowanym przez niego grobie jego matki.