Na terenie dużego rekreacyjnego parku na przedmieściu Oberlaa znajduje się kilkanaście rzeźb różnych autorów, wykonanych w czasie międzynarodowego pleneru w 1974 r., gdy park ten zakładano. Jedną z najciekawszych była praca Macieja Szańkowskiego, od wielu już lat jednak zwalona i leżąca w kawałkach wśród drzew. Nie wiadomo, kiedy dokładnie rzeźba została uszkodzona.

Szańkowski uczestniczył w kilku rzeźbiarskich plenerach zagranicznych, realizując duże abstrakcyjne konstrukcje w metalu, kamieniu lub betonie. Od początku lat 70. eksperymentował w różnych materiałach, tworząc subtelne konstrukcje przestrzenne, zdające się zaprzeczać prawom grawitacji, operujące delikatnymi przechyłami (np. praca na sympozjum w Norymberdze), przewrotną grą pionów i poziomów itp. Wykute w granicie podczas międzynarodowego sympozjum rzeźbiarskiego w Wiedniu granitowe cienkie słupy stanęły pierwotnie na wysokim postumencie, oddalone od siebie o jeden metr, tworząc rodzaj bramy, przez którą płynnie - zdawałoby się - przechodziły dwie przełamane, leżące belki, o analogicznych do słupów kształtach i nacięciach, inspirowanych drewnianym budownitwem. Sugerowały one być może ideę „(...) „tori” - japońskiej bramy nieba. Wspierałby tę ostatnią hipotezę fakt, że „tori” były zawsze z drewna, a w rzeźbie z Oberlaa po raz drugi i ostatni w swej twórczości - jak w „Studiach przestrzeni” z 1964-65 r. - Szańkowski nie respektuje właściwości materiału, ale w granicie naśladuje kształt drewnianych belek” (Bożena Kowalska).

Dwa lata później podobna refleksja nad elementarnymi formami architektonicznymi owocowała znacznie większą realizacją plenerową w Mariborze. Zaś w tym samym roku 1974 Szańkowski postawił w Warszawie, na osiedlu Kopernika, monumentalną metalową kompozycję sfer, w całkowicie odmiennej stylistyce niż praca wiedeńska.