Stanisław Ignacy Witkiewicz, polski dramaturg, filozof, fotografik i pisarz, znany również jako Witkacy, urodzony 24 lutego 1885 roku w Warszawie, zmarł 18 września 1939 roku w Jeziory, był polskim pisarzem, malarzem, filozofem, teoretykiem sztuki i dramaturgiem. Jego twórczość charakteryzuje się głębokim indywidualizmem, eksperymentalizmem i często surrealizmem.

Witkiewicz był synem znanego malarza, Stanisława Witkiewicza, i Marii z Pietrzkiewiczów. Otrzymał staranne domowe wykształcenie, a jego ojciec, głęboko zainteresowany teorią sztuki, miał znaczący wpływ na rozwój jego estetycznych i intelektualnych zainteresowań. W młodości Witkacy podróżował po Europie, co rozszerzyło jego horyzonty artystyczne i filozoficzne.

Lata dziecięce spędził w Zakopanem. Pobierał prywatne nauki od ojca. W latach 1904-1905 studiował na krakowskim ASP. W czasie I wojny światowej udał się do Petersburga i wstąpił do szkoły oficerskiej. Wtedy ukształtowało się w nim katastroficzne spojrzenie na świat. W 1918 r. powrócił do Zakopanego. Zaczął skupiać się głównie na literaturze, zarobkowo tworząc tylko malarstwo portretowe (tzw. Firma Portretowa). Pisał rozprawy teoretyczne, dramaty i pisma filozoficzne. Popełnił samobójstwo 18 września 1939 r. kiedy dowiedział się o wkroczeniu wojsk Sowietów do Polski dzień wcześniej.

Witkacy był wszechstronnym artystą, który eksperymentował z różnymi formami i stylami w malarstwie i pisarstwie. Jako malarz, tworzył portrety i pejzaże, często eksplorując wpływ substancji psychoaktywnych na proces twórczy. Jego dzieła literackie obejmują zarówno dramaty, jak i powieści, w tym "Nienasycenie" oraz „Pożegnanie jesieni”, które badają kryzysy kulturowe i osobiste, alienację oraz poszukiwanie tożsamości.

Witkacy był także głęboko zainteresowany filozofią i teorią sztuki. Jego prace teoretyczne, takie jak „Nowe formy w malarstwie i wynikające stąd nieporozumienia”, badały wpływ industrializacji i masowej kultury na sztukę oraz konieczność poszukiwania nowych, autentycznych form wyrazu. Jego teorie o "czystej formie" w teatrze miały wpływ na rozwój awangardy teatralnej w Polsce i za granicą.

Witkiewicz był znanym ekscentrykiem, co często znajdowało odzwierciedlenie w jego eksperymentach z narkotykami i eksploracji stanów świadomości. Jego życie osobiste było burzliwe i pełne dramatów, co również odbiło się na jego twórczości. Zakończył swoje życie samobójstwem w 1939 roku, na wieść o inwazji sowieckiej na Polskę, co było dla niego symbolem końca świata, który znał i w którym żył.

Witkacy pozostaje jedną z najbardziej fascynujących postaci w polskiej kulturze, a jego dzieła nadal są przedmiotem analiz i interpretacji. Jego unikalne podejście do sztuki i życia, połączone z filozoficzną głębią, sprawiają, że jego twórczość jest trwałym wkładem w światową kulturę. Witkacy jest uznawany za prekursora wielu trendów w sztuce współczesnej, w tym surrealizmu, ekspresjonizmu i teatru absurdu.