Alabastrowa, skrząca się niemal skóra zdecydowanie wyróżnia postać Fortuny, która przez Tadeusza Kuntzego została nie bez powodu umieszczona w centrum obrazu. Oglądający musi zwrócić uwagę na jej postać - masywne uda, delikatnie zaznaczone piersi, drobne stopy, które lekko muskają toczącą się pod nimi kulę, symbolizującą niestałość i marność.

Oczy ma szczelnie zasłonięte chustą. Bogini nie widzi błagalnego wzroku i wykrzywionych płaczem warg tych, którzy liczą na jej względy. Otacza ją kłębowisko ludzkie. Jedni w błagalnym geście klęczą, drudzy zdają się krzykiem prosić o miłosierdzie, jeszcze inni przepychają się, aby dotknąć boskiej postaci, wydrzeć klejnoty, które zwisają z jej dłoni. Fortuna pozostaje niewzruszona, niepodległa w rozdzielaniu darów. Jej najbliższym towarzyszami są nieprzypadkowo Ignorancja i Gniew. Kiedy skupić się na obrazie, można niemal usłyszeć zawodzenie, krzyki, błagania, poczuć kumulujące się oddechy. Natrętnie nasuwa się pytanie o to, czy my sami także nie dołączylibyśmy do tłumu proszących o przychylność bogini, czy nie taka jest odwieczna ludzka skłonność do posiadania jej darów?

Malarza Tadeusza Kuntzego, zwanego Taddeo Polacco, można uznać za wybrańca Fortuny. Obdarzony nieprzeciętnym talentem, po zdobyciu gruntownego wykształcenia artystycznego (Académie de France à Rome i Accademia di San Luca), realizował i rozwijał swe pasje głównie we Włoszech. Tam pozostawił dzieła, które zapewniły mu uznanie i trwałe miejsce w historii sztuki. W swojej twórczości łączył tradycję późnobarokową z nurtem akademickim,  a jego prace poziomem nie ustępowały dziełom malarstwa zachodnioeuropejskiego.

Kuntze urodził się w Zielonej Górze, lata młodzieńcze spędził w  Krakowie, ale na stałe związał swe życie z Lacjum. Jego dzieła zdobią m.in. pałac biskupi oraz bibliotekę i kaplicę seminaryjną we Frascati, Palazzo Borghese i Palazzo Bonaparte w Rzymie. Artyzm XVIII-wiecznego malarza można podziwiać także w Krakowie i Warszawie. Wydarzeniem w 2012 r. stał się zakup przez Zamek Królewski na Wawelu obrazu pt. „Śmierć Priama”. Na stronie instytucji możemy przeczytać, że jest to „jedno z trzech najpiękniejszych dzieł Kuntzego o tematyce niereligijnej w polskich zbiorach, w których artysta najpełniej ujawnił swój wysoki kunszt malarski” [więcej: https://wawel.krakow.pl/dofinansowanie/tadeusz-kuntze-smierc-priama].

Instytut Polonika wraz z dr Mirosławą Sobczyńską-Szczepańską rozpoczął w 2023 r. projekt badawczy, który wzbogaci historię sztuki o pełną monografię twórczości artysty. Badaczka zamierza odbyć cykl wyjazdów badawczych do Włoch oraz kwerend m.in. w Archiwum Apostolskim  Watykańskim, Biblioteca Giovardiana w Veroli, Archivio della Fondazione Caetani w Rzymie, Archivio Corsini w San Casciano in Val di Pesa oraz w Archivio di Stato di Firenze. Podążając śladem Kuntzego, odwiedzi miejsca kluczowe dla talentu i życia malarza. Publikacja, która zakończy projekt, uzupełni i uporządkuje wiedzę na temat życia oraz twórczości artysty. Będzie ona interesująca  dla historyków sztuki, instytucji mających w swych zbiorach prace Kuntzego, ale także wielbicieli jego bogatej wyobraźni.

Dr Mirosława Sobczyńska-Szczepańska jest związana z Uniwersytetem Śląskim w Katowicach, gdzie pracuje na stanowisku profesora uczelni i pełni funkcję zastępcy dyrektora Instytutu Nauk o Sztuce.  Wśród jej zainteresowań badawczych znajdują się sztuka nowożytna Europy Środkowej, przede wszystkim architektura i malarstwo monumentalne. Doktor Sobczyńska-Szczepańska jest stypendystką rządu meksykańskiego, rządu włoskiego i Fundacji Lanckorońskich. Była także wykonawcą m.in. w projektach  „Malarstwo barokowe na Śląsku i Dziedzictwo kulturowe po klasztorach skasowanych na ziemiach dawnej Rzeczypospolitej oraz na Śląsku w XVIII i XIX w.: losy, znaczenie”. Kierowała projektem  „Malarz Joseph Prechtl i jego twórczość w świetle źródeł”.