Architekt urodzony 31 maja 1893 w Zgierzu. Syn proboszcza tamtejszej parafii ewangelickiej Ernsta Wilhelma Burschego i Marii Matyldy z domu Harmel. Ukończył gimnazjum w Warszawie w 1913 r. Następnie uczył się architektury na Cesarskiej Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu, którą ukończył w 1918 r. Podczas nauki w Rosji odbył praktykę w pracowni architekta Mariana Lalewicza. W 1922 r. uzyskał dyplom na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. Wykładowca w Żeńskiej Szkole Architektury im. St. Noakowskiego. Członek Zarządu Głównego Stowarzyszenia Architektów Polskich. 16 października 1939 r. aresztowany przez gestapo. W maju 1940 trafił do obozu koncentracyjnego Sachsenhausen, a następnie do Mauthausen-Gusen. Po II wojnie światowej pracował na Wydziale Architektury Zabytkowej Biura Odbudowy Stolicy oraz jako główny projektant w Pracowni Konserwacji Zabytków. Zmarł w 1965 r. na gruźlicę. Dwukrotnie żonaty, miał troje dzieci. Niektóre z jego ważniejszych realizacji w Warszawie to: gmach Związku Nauczycielstwa Polskiego przy Wybrzeżu Kościuszkowskim, odbudowa strony Barssa Rynku Starego Miasta, odbudowa kościoła Świętej Trójcy i współautorstwo powojennej przebudowy wnętrz pałacu Rady Ministrów.