Wacław Teofil Stachiewicz (1894-1973), generał brygady Wojska Polskiego. Studiował w zakresie geologii na wydziale filozoficznym Uniwersytetu Lwowskiego. W 1912 r. wstąpił do Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego, w którym ukończył szkołę podoficerską i niższą oficerską. Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich. W marcu 1917 r. ukończył Kurs Oficerów Sztabu Generalnego przy Inspektoracie Polskich Sił Zbrojnych w Warszawie, a w sierpniu został wcielony do armii austriackiej w stopniu sierżanta i odkomenderowany na front włoski. Zdezerterował i dotarł do Warszawy, gdzie w odrodzonym Wojsku Polskim pełnił szereg bardzo funkcji, w tym szefa Oddziału I i zastępcy szefa sztabu Dowództwa Okręgu Generalnego Warszawa, oficera łącznikowego Naczelnego Dowództwa WP przy Dowództwie III Korpusu Armii Polskiej we Francji, czy też szefa wydziału w Departamencie I Ministerstwa Spraw Wojskowych. Podczas ofensywy sowieckiej w maju 1920 r. został szefem Oddziału I, a następnie II Sztabu Armii Rezerwowej gen. Sosnkowskiego. Pełnił tam także funkcje oficera operacyjnego. 26 stycznia 1935 r. na wniosek Ministra Spraw Wojskowych Józefa Piłsudskiego, został awansowany przez prezydenta RP Ignacego Mościckiego na stopień generała brygady. Mianowany szefem Sztabu Głównego Wojska Polskiego. W momencie wybuchu wojny objął stanowisko szefa Sztabu Naczelnego Wodza, marszałka Śmigłego-Rydza. Przekroczył granicę rumuńską, gdzie został internowany w Stanic-Prahova koło Ploeszti. Uciekł jednak i przez Bukareszt trafił do Jugosławii, a następnie dalej do Algieru. Stąd dostał się do Londynu, gdzie przebywał do końca wojny bez jakiegokolwiek przydziału. W grudniu 1948 roku przeniósł się do Kanady. Zamieszkał w Montrealu z przebywającą tam od kilku lat żoną i dziećmi. Tam zmarł na atak serca.