Wincenty Koziełł-Poklewski - Викентий Альфонсович Поклевский-Козелл; Wikientij Alfonsowicz Poklewski-Koziełł (1853-1929) - polski przemysłowiec w Imperium Rosyjskim, działacz emigracyjny, społeczny, gospodarczy i dobroczynny, właściciel ziemski. Ukończył gimnazjum i podjął studia prawnicze na uniwersytecie w Sankt Petersburgu, jednak z powodu choroby musiał je przerwać. Następnie wrócił do rodzinnej posiadłości w Talicy, gdzie włączył się w interesy biznesowe swojego ojca Alfonsa Koziełł-Poklewskiego. Po śmierci ojca w 1890 r. razem z braćmi prowadził dom handlowy pod nazwą "Spadkobiercy A.F. Koziełł-Poklewskiego" i posiadał liczne posiadłości ziemskie w różnych guberniach Rosji. Angażował się w działalność charytatywną m.in. w 1878 r. jako członek petersburskiego towarzystwa sióstr miłosierdzia. Należał do petersburskiej rady sierocińców dziecięcych od 1892 r., a w 1903 r. został opiekunem sierocińca Jelizawiety i Marii w Sankt Petersburgu. Przeznaczał również znaczne sumy pieniężne na wsparcie szkolnictwa, takie jak szandrinska szkoła ujezdną, krasnoufimską szkołę realną i wiatskie gimnazjum męskie. Był aktywnym członkiem różnych organizacji społecznych i wspierał ludność rodzinnego Talicy na Uralu, na przykład w 1902 r., gdy chleb znacząco podrożał, przekazał duże ilości ziarna z własnych zapasów i założył sierociniec dla sierot oraz klub dla miejscowych robotników. Jako przewodniczący oddziału jekaterynburskiego Syberyjskiego Banku Handlowego i członek Rady Banku Wołzsko-Kamskiego, pełnił istotną rolę w sektorze finansowym. W 1906 r. był jednym z trzech Polaków w Radzie Państwa Imperium Rosyjskiego, wybranym z grona przemysłowców. W tym samym roku otrzymał nominację na stanowisko wiceministra spraw zagranicznych Rosji. W latach 1907-1912 był członkiem Rady Państwowej ds. Handlu. Dodatkowo pełnił funkcję sędziego pokoju ujezdu szandrinskiego od 1905 r. oraz sędziego pokoju ujezdu kamyszłowskiego. Do 1917 r. był jednym z największych przemysłowców w Imperium Rosyjskim, posiadając zakłady kopalniane na Uralu. Wspierał zarówno swoich rodaków zatrudnionych w swoich zakładach, jak i zesłańców na Uralu, rozwijając działalność społeczną i dobroczynną. Był członkiem Rzymskokatolickiego Towarzystwa Dobroczynności w Petersburgu i aktywnie działał na rzecz polskich studentów w Rosji. W swoim domu gościł również polską elitę na emigracji. Po wybuchu rewolucji bolszewickiej w jesieni 1917 r., ewakuował się do Szandrinska. Po zajęciu Talicy przez Legion Czechosłowacki, powrócił do rodzinnego miasteczka. Jednakże w wyniku rewolucji utracił cały swój ogromny majątek. W 1919 r. wyjechał przez Władywostok do niepodległej Polski i osiedlił się w Warszawie, gdzie spędził swoje ostatnie lata. Zmarł 19 sierpnia 1929 r. i został pochowany w grobowcu rodzinnym na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.