Dawna kaplica cmentarna z XVI w. (pod wezwaniem Czternastu Wspomożycieli) straciła swoją pierwotną funkcję wobec likwidacji w XIX w. cmentarza przykościelnego. W związku z istnieniem przy tymże cmentarzu dwóch polskich pomników: Tadeusza Kościuszki i Tadeusza Reytana, i powstaniem tu swoistego miejsca kultu narodowego, określanego lokalnie jako Polenanlage, zdecydowano o powierzeniu jej przebudowy i adaptacji na nowe cele polskim żołnierzom z II Dywizji Strzelców Pieszych, internowanym w 1940 r. w Szwajcarii.

Regulamin konkursu na projekt przebudowy i wystroju wnętrza „pamiątkowej kaplicy DSP w Solurze” wydano w obozie internowania w Elgg k. Winterthuru 24 października 1941 r. (z datą zgłoszeń do 1 grudnia). Konkurs był „dostępny dla wszystkich żołnierzy polskich internowanych w Szwajcarii” i przewidywał jednocześnie konieczność rozwiązania kwestii oświetlenia wnętrza, zaprojektowanie nowego wejścia, a także otoczenia budynku. Przebudowa nastąpiła w 1942 r. z inicjatywy i ze środków finansowych zebranych przez Komitet Pro Polonia, siłami polskich żołnierzy (prace konstrukcyjne dachu wykonała firma Conti z Solury). Projekt ogólny warszawskiego architekta Jana Lewińskiego, jak się zdaje, nie dotyczył szczegółów wyposażenia, które realizowali artyści spośród internowanych członków Dywizji: malarz Tadeusz Fuss-Kaden (pointylistyczne malowidło o tematyce bożonarodzeniowej na podwieszonym suficie drewnianym o wymiarach 410 x 360 cm; witraże, także projekt żelaznych krat i ozdobnej klamki z motywem syrenki), Jan Zbigniew Bem (metalowa, posrebrzana plakieta-ryngraf według obrazu Matki Boskiej Ostrobramskiej o wymiarach 52 x 42 cm; korona z orłami nad ołtarzem, podłoga z płyt marmurowych z herbami polskich miast, ), Paweł Polachowski (wyrzeźbił wielką dębową przyścienną ławę, nawiązującą do stylistyki przedwojennego polskiego art deco, dł. 400 cm), Zygmunt Stankiewicz (drewniany relief na drzwiach wejściowych 107 x 60 cm; opracowanie mensy ołtarza: trzy płaskorzeźbione w marmurze figury Ewaneglistów o wys. 56,5 cm), Tadeusz Tomaszewski (brązowa tablica Reytana na zewnętrznej ścianie kaplicy, wmurowana przed podjęciem prac renowacyjnych, wymiary 93 x 74 cm).

Wystrój, choć niejednolity, powstający w wyniku improwizowanej akcji różnych artystów, jest bardzo dopracowany w każdym szczególe. Składają się nań ponadto (nieustalonego autorstwa): ozdobny świecznik, tablice z inskrypcjami. W całym wystroju pojawiają się motywy ikonograficzne o łatwo identyfikowalnych dla żołnierzy polskich skojarzeniach (na przykład wspomniane herby zaznaczone w kamiennej posadzce, symbole narodowe i religijne). Nawet wielki metalowy klucz do drzwi wejściowych (zachowany) został przestylizowany w motyw polskiego orła. W czasie uroczystości poświęcenia kaplicy w dzień Wszystkich Świętych, 1 listopada 1942 r. dowódca Dywizji gen. Bronisław Prugar-Ketling podkreślił, że przy całej skromności „symbolizuje ona cnoty i wartości duchowe, najwyższe…”. Pod względem artystycznym niewątpliwie najciekawsze są dzieła Stankiewicza: marmurowe płaskorzeźby ołtarza (Ewangeliści św. Marek, Łukasz i Jan) wykazują znakomite opanowanie warsztatu i wyraźnie określoną stylistykę, nawiązującą do przedwojennej rzeźby klasycyzującej (na przykład Edwarda Wittiga). Drewniany relief „Walka na granicy francusko-szwajcarskiej” z drzwi kaplicy prezentuje inną już konwencję, bardziej prymitywizującą. Obok kaplicy i pomnika Tadeusza Kościuszki znajduje się kamienna ława wykuta w 1941 przez żołnierza Adolfa Pakułę według rysunku Tomaszewskiego, z napisem przypominającym dzień internowania w Szwajcarii żołnierzy Dywizji: „18.VI.1940”.