Edmund Małachowicz (1925-2015) - polski architekt i konserwator zabytków, w 2001 r. otrzymał Honorową Nagrodę SARP. Po ukończeniu przez Małachowicza Gimnazjum im. Adama Mickiewicza w Wilnie, jego edukacja została przerwana przez wybuch wojny w 1939 r. Wziął on udział w walkach z Niemcami jako członek Armii Krajowej w Wilnie. Po zajęciu miasta przez Armię Radziecką został uwięziony w sowieckim obozie w Miednikach Królewskich. Następnie został przymusowo przewieziony do Kaługi, gdzie pracował przy wyrębie lasu w roli żołnierza radzieckiego wojskowego pułku roboczego. W 1946 r. powrócił do Polski, osiedlając się w Kluczborku i później Wrocławiu. W Wrocławiu, od 1947 r. uczęszczał do technikum budowlanego i zdobył maturę w 1948 r. Rozpoczął studia architektoniczne na Politechnice Wrocławskiej, uzyskując dyplom inżyniera w 1951 r. Niestety, z przyczyn politycznych nie mógł kontynuować swoich studiów na studiach magisterskich, dlatego musiał je ukończyć w trybie zaocznym na tej samej uczelni w 1958 r. Na Politechnice Wrocławskiej uzyskał doktorat w 1964 r. pod kierunkiem profesora Guerquina. Edmund Małachowicz był profesorem zwyczajnym i przewodniczącym wrocławskiego oddziału Polskiej Akademii Nauk. Jako znawca średniowiecznej architektury polskiej, prowadził prace rekonstrukcyjne i dokonał wielu teoretycznych rekonstrukcji zabytków. Napisał kilkanaście książek o zabytkach Wrocławia i Wilna oraz zajmował się teorią konserwacji zabytków. W latach 1965-1972 pełnił funkcję miejskiego konserwatora zabytków we Wrocławiu. Był także członkiem komitetu organizacyjnego Sympozjum Plastycznego Wrocław '70. Przyjaźnił się z Marianem Poźniakiem, malarzem, z którym razem wrócił z Syberii.