Na miejscowym cmentarzu przy ulicy Opavskiej 175/175 znajduje się zbiorowy grób 17 ofiar Polenlagru nr 83 w Beneszowie Dolnym (czeskie Dolní Benešov). Grób oznaczony nr 654 jest położony w tylnej części cmentarza, na wprost od bocznego wejścia. Na nim znajduje się granitowy pomnik w formie postumentu z napisem w jęz. czeskim "Na památku polským obětem nacismu zdejšího koncentračního tábora z let 1943-1944" (Pamięci polskich ofiar faszyzmu z miejscowego obozu koncentracyjnego). Pomnik wykonała w 1965 roku firma kamieniarska z miejscowości Zlaté Hory. W 2019 roku grób wraz z pomnikiem zostały odnowione ze środków miejscowej gminy i jest przez nią utrzymywany. Jak wykazał czeski historyk Mečislav Borák (1945-2017) Polenlager nr 83 w Beneszowie Dolnym działał w latach 1942-1943. Mieścił się w zabudowaniach gospodarczych przy zamku (budynki nie zachowały się). Wiadomo, że do obozu skierowano przynajmniej dwa większe transporty Polaków: pod koniec lata 1942 roku po aresztowaniach w Sosnowcu, Niwce i Będzinie oraz w lutym 1943 roku po aresztowaniach w Zagłębiu Dąbrowskim. W obozie zmarło 17 Polaków, których dane M. Borák ustalił na podstawie zapisów w księgach metrykalnych urzędu gminy Beneszów Dolny oraz w księdze zgonów tamtejszej parafii katolickiej (dane ofiar podane zostały według tych ustaleń). Ogólna liczba Polaków osadzonych jest trudna do ustalenia. W latach 1942-1945 władze niemieckiej prowincji Górny Śląsk utworzyły kilkadziesiąt obozów, tzw. Polenlagrów, przeznaczonych dla ludności polskiej z terenu Górnego Śląska, Zagłębia Dąbrowskiego, Śląska Cieszyńskiego i Żywiecczyzny. W obozach znalazły się całe rodziny pozbawione majątku w ramach akcji wysiedlenia ludności polskiej, a także Polacy, którzy odmówili podpisania niemieckiej listy narodowościowej, aresztowani za udział krewnych w ruchu oporu oraz pozbawione opieki dzieci. Administrację nad tymi obozami powierzono Niemieckonarodowemu Urzędowi Pośrednictwa (Hauptamt Volksdeutsche Mittelstelle), którego głównym zadaniem było organizowanie osadnictwa etnicznie niemieckiej ludności z m.in. Bukowiny, Dobrudży, Besarabii oraz Europy Wschodniej, którą osiedlano w gospodarstwach opuszczonych przymusowo przez Polaków. W Polenlagrach panował surowy reżim obozowy, głód, ścisk i trudne warunki bytowe. Osadzeni kierowani byli do pracy przymusowej zarówno wewnątrz obozu, jak i na zewnątrz. Więźniowie przenoszeni byli do innych obozów, wysyłani na roboty przymusowe w Rzeszy Niemieckiej, ale niekiedy także zwalniani.