Rudnia Łęczyńska była wsią polską, która liczyła w czasie II wojny światowej ok. 300 mieszkańców. W kwietniu 1943 r. oddział żandarmerii niemieckiej i policji ukraińskiej dokonał pacyfikacji wsi, mordując ok. 200 osób. Pretekstem do podjęcia akcji pacyfikacyjnej było doniesienie, że Polacy współpracują z partyzantką sowiecką Miedwiediewa. Ofiary pochowano we wspólnej mogile, którą był znacznych rozmiarów dół, wykopany na rozkaz oprawców przed rozpoczęciem egzekucji.

Na wspólnej mogile pomordowanych ocaleli mieszkańcy postawili krzyż. Po kilkunastu latach krzyż się przewrócił. Wtedy władze radzieckie ustawiły na mogile obelisk z gwiazdą. Mogiła znajduje się przy drodze, jest ogrodzona ponad metrowej wysokości drewnianym płotkiem, ma wymiary 5 x 2 m, wokół niej rosną równomiernie zasadzone kilkudziesięcioletnie sosny. Napis (w języku ukraińskim) wymalowano farbą na obelisku. Inskrypcja (w tłumaczeniu na język polski) głosi: „Tu pochowano mieszkańców Rudni Łęczyńskiej / jacy stali się ofiarami niemieckich faszystów w 1943 roku… [dalsza część napisu jest nieczytelna]”.