Po agresji Niemiec na Polskę 1 września 1939 r. oraz ataku ZSRR 17 września 1939 r. tysiące Polaków, zarówno cywilów, jak i żołnierzy, przekroczyło granicę węgierską. Pomimo trudnej sytuacji międzynarodowej i przynależności Węgier do państw Osi, Węgrzy okazali dużą przychylność i udzielili pomocy polskim uchodźcom. Polacy otaczani byli opieką – zarówno ze strony państwa węgierskiego jak i organizacji polskich działających na Węgrzech. Internowani byli rozlokowani w licznych obozach wojskowych i cywilnych.
Liczbę polskich internowanych w początkowym okresie uchodźstwa ocenia się na około 140 tys., w tym ok. 33 tys. szeregowych i oficerów. Z czasem liczba uchodźców, przede wszystkim wojskowych, uległa zmniejszeniu na skutek zorganizowanej przez Polaków akcji ewakuacji do Francji i na Bliski Wschód do tworzonych tam polskich oddziałów wojskowych.
Na miejscowym cmentarzu w parceli 2, w 12 rzędzie znajduje się grób majora WP Franciszka Szkuty, lekarza weterynarii, zmarłego 26.04.1945 r. Grób oznaczony poziomą płytą betonową leżącą na ziemi oraz niewielkim krzyżem z tabliczką nagrobną: „ŚP. FRANCISZEK SZKUTA / MAJOR LEK.-WET. W.P. / ZMARŁ 26.IV.1945 / ŻYŁ LAT 55 / CZEŚĆ JEGO PAMIĘCI”
Według dokumentów archiwalnych w Verőce pochowano także por. Władysława Łabędzia, ur. 13.12.1890 w m. Tajkuny, zam. w Tarnowie, zm. 7.04.1942 r. oraz dziecko polskich uchodźców Urszulę Sidorow, lat 3, zm. 24 maja 1945 r. Ich groby najprawdopodobniej nie zachowały się do obecnych czasów, w trakcie inwentaryzacji przeprowadzonej w marcu 2025 r. grobów tych nie odnaleziono.

Oprac. A.Wojda, MKiDN, VII 2025 r.