1. Pomnik ma obecnie zmienioną formę, jest to efekt renowacji przeprowadzonej przez Kopalnie Ostrawsko-Karwińskie w latach 70. lub. 80. XX wieku. Usunięto wówczas oryginalny (zapewne słabo zachowany napis wykonany z metalowych liter wmontowanych w ścianę pomnika, treść napisu nie jest zachowana na podstawie materiału ikonograficznego wnosić można, że na środkowym panelu znajdował się napis wspominający katastrofę, a po jego prawej stronie w dwóch kolumnach, a po lewej w jednej nazwiska poległych) zastępując go tablicą z czarnej skały magmowej. Zmieniono również formę upamiętnienia poszczególnych górników. Pierwotnie były to opaski (zapewne wykonane równiez z piaskowca). 

2. Historia katastrofy. Znajdująca się w Karwinie Kopalnia Gabriela na początku lat 20. XX w. należała do największych w regionie, a jej dobowe wydobycie było na poziomie ok. 2000 ton. W roku 1924 doszło w niej do potężnej katastrofy.
Już 11 kwietnia 1924 r. w godzinach porannych w miejscu zapadnięciu się przodka, wykryto ogień. Aby wyeliminować zagrożenie postanowiono zagrożony obszar zamknąć trzema wałami. Ich budowa była stosunkowo prosta, dlatego zasadniczą część prac zakończono po paru godzinach w nocy 12 kwietnia.  Niestety tego samego dnia, niedługo przed południem, nastąpił potężny wybuch, który nie tylko zniszczył wały, ale również spowodował dalsze zniszczenia oraz skażenie terenu gazami powybuchowymi. W wyniku wybuchu ucierpiało przede wszystkim 15 górników pracujących przy umacnianiu wałów oraz 6 innych znajdujących się w pobliżu, tylko dwie z tych osób udało się uratować. 
Nie był to jednak koniec problemów, po południu przybyły oddział ratownictwa górniczego wszedł do kopalni gdzie wykrył wysokie stężenie CO, co wraz z wynikami kolejnych próbek wskazujących m.in. na wysoką zwartość metanu świadczyło o zagrożeniu wybuchem oraz tlącym się w kopalni pożarze. Próby odpowietrzenia szybów przy pomocy wentylatorów przerwał potężny wybuch, który miał miejsce o godz. 14:10. Jak zeznawali świadkowie słup ognia osiągnął wysokość nawet 30 metrów. Siła eksplozji była tak duża, ze przewróciła wieżę górniczą, spowodowała znaczne szkody w budynkach, a przede wszystkim raniła kolejnych 8 osób. 
W efekcie zdecydowano o całkowitym zamknięciu 5 szybów i pomimo szybkiego ugaszenia ognia, doszło do kolejnych wybuchów. Tym razem jednak, dzięki zamkniętym włazom, nie stanowiły one zagrożenia na zewnątrz. Łącznie było ich 24. Od czerwca 1924 rozpoczęto prace przy rewitalizacji kopalni. Ze względu na dalsze zagrożenie wybuchem oraz wysokie stężenie szkodliwych gazów ich prowadzenie było niezwykle trudne, znaczną część prac prowadzono w maskach tlenowych. Pomimo podjętych szeregu zabezpieczeń w trakcie prac zginęło dwóch kolejnych górników. 
Potężne wybuchy całkowicie zniszczyły znajdujący się we wnętrzu kopalni sprzęt górniczy, jednak struktura szybu nie była w znaczącym stopniu uszkodzona. Prace udało się zakończyć w maju 1925 roku, a następnie rozpocząć wydobycie., którego poziom sprzed awarii osiągnięto w roku 1927. Kopalnia czynna była do roku 2004.