Budynek na planie prostokątnym z dwoma wewnętrznymi dziedzińcami, wzniesiony w ramach dokonanej w końcu XIX w. rozbudowy uniwersytetu. Wraz z sąsiednimi budynkami Instytutu Fizjologii i nieistniejącego już Instytutu Chemii tworzył zespół o jednolitej, neorenesansowej architekturze z elementami neoklasycyzmu, stojący na granicy nowej dzielnicy uniwersyteckiej Muessmatt, dobrze widoczny dla osób przybywających tu z centrum miasta.

Układ funkcjonalny budynku wzorowany jest do pewnego stopnia na Instytucie Anatomicznym Uniwersytetu Wiedeńskiego. Szczegóły przyjętych rozwiązań były przedmiotem sporu między architektami ¬ pierwszą wersję projektu przygotował arch. Adolf Tièche we współpracy z dyrektorem Instytutu Anatomicznego w Bernie, Hansem Strasserem. Zrealizowany ostatecznie projekt Stempkowskiego był kontrpropozycją do pierwotnej koncepcji. W miejsce zwartego bloku Kantonsbaumeister zaproponował bardziej rozbudowane założenie, w którym za masywnym piętrowym skrzydłem frontowym usytuowano parterowe łączniki prowadzące do tylnego traktu, w którym, na osi wejścia została usytuowana kompozycyjna dominanta całości ¬ dwukondygnacyjna sala audytoryjna ozdobiona neorenesansową dekoracją malarską.

Parter w całym kompleksie przeznaczono na pomieszczenia do zajęć praktycznych.

Przy całym podobieństwie do sąsiedniego Hallerianum budynek Instytutu Anatomicznego odznacza się nieco większą dekoracyjnością elewacji - znalazło się tu miejsce na dekorowany roślinnym ornamentem tympanon i dorycką aediculę stanowiącą oprawę głównego wejścia do gmachu.

W ostatnich latach dokonano restauracji budynku, w czasie został zaadaptowany po pełnienia funkcji centrum dydaktycznego z wydzielonymi miejscami do indywidualnej nauki (Lernzentrum ¬ proj. Campanile & Michetti, 2004).

Dane techniczne: budynki murowane o ceglanej elewacji.