Jan Stefan Giedroyć (1730 - 1803), inflant, następnie biskup żmudzki. Sługa biskupa Masalskisa, jego wsparcie trafiło do Wilna (doktor teologii). Wyświęcony na kapłana, przyjął parafię wileńską, został prałatem kapituły wileńskiej, archidiakonem. 1763 konsekrowany jako tytułowy biskup Sinone i mianowany biskupem wileńskim szafranem. 1764 wywyższony jako biskup Inflant i Piltene. Kiedy po 1772 roku. Po podziale państwa litewskiego i polskiego cała jego diecezja wyjechała do Rosji, nie chcąc przysięgać Katarzynie II, udała się do Warszawy, gdzie był doradca-sekretarz króla. W 1778 r. Zmarł biskup żmudzki Jonas Lopacinskisza pośrednictwem króla Poniatowskiego sam zaopiekował się tą diecezją. Przybył na krótki czas do Alsėdžiai; natychmiast wyjechał ponownie do Warszawy, zarządzając diecezją z daleka na piśmie. Jego diecezja przejawiała się w dzieleniu się lukratywnymi miejscami i dobrami, których nie mógł wziąć dla siebie (głównie dla swoich bliskich), tworząc w ten sposób na Żmudziu „dynastię Giedraiczów”. Pełnił różne funkcje w Sejmie. Dużo uwagi poświęcono Šiluvai. Dwóch wyznaczonych przez niego księży badało cuda, a on sam, po otrzymaniu niezbędnych listów od papieża Piusa VI w 1786 r. 8 listopada ukoronował wizerunek Marii Szydłowskiej złotą koroną. 1802 przeniósł urząd biskupa na Juozapasa Arnulfasa Giedraitisa . Potem przez jakiś czas mieszkał w Alsėdžiai, gdzie zmarł. Pochowany w krypcie katedry biskupów w Varniai .