Działalność polskich żołnierzy w Enges - geneza

Około 13 tysięcy żołnierzy 2. Dywizji Strzelców Pieszych, uformowanej we Francji rozkazem Naczelnego Wodza Władysława Sikorskiego dnia 11 listopada 1939 r.,  po klęsce we Francji, w nocy z 19 na 20 czerwca 1940 r. ewakuowała się do pobliskiej Szwajcarii. Tam zostali internowani.

W ramach pobytu w obozach pracy żołnierze byli zachęcani do działań na rzecz przemysłu czy rolnictwa, pracy niejednokrotnie w bardzo ciężkich warunkach. Mimo to wielu z nich decydowało się na taką aktywność, ponieważ umożliwiała ona opuszczenie obozów i uzyskanie symbolicznego zarobku w wysokości jednego franka na dzień. Niektórzy wykonywali prace na roli, inni trafiali do kamieniołomów, pomagali przy budowach, renowacjach albo osuszaniu podmokłych terenów. Jeszcze inni wspierali szwajcarską armię, pracując m.in. w zakładach przemysłowych.

„Polska droga” i tablica upamiętniająca pracę internowanych 

Za symbol działalności polskich żołnierzy internowanych w Szwajcarii podczas II wojny światowej uznaje się budowane przez nich szlaki, tzw. polskie drogi (Polenwege), jak np. ta prowadząca z malowniczo położonej w górach miejscowości Enges do Cornaux-St Blaise. 

15 sierpnia 1944 r. w lesie, na prawym skraju drogi, w obecności szwajcarskiego dowódcy sektora Seeland generała Rotha, na głazie odsłonięto betonową tablicę upamiętniającą obecność stacjonującego w okolicy Enges kontyngentu około 300 polskich żołnierzy, którzy podczas wojny wykonywali rozmaite prace dla lokalnej społeczności miasta. Płytę opatrzono wizerunkiem orła oraz napisem „Polacy 1940-44”.