Karol Antoni Lanckoroński hrabia herbu Zadora (1848-1933), urodzony w Wiedniu, syn Kazimierza i Leonii z Potockich. Studiował prawo w Wiedniu. Od roku 1874 dużo podróżował, zwiedził wówczas m.in. Grecję, Hiszpanię i Syrię. W 1882 roku brał udział w wyprawie badawczej na tereny Licji. Dwa lata później sfinansował i wziął udział w wyprawie archeologicznej na obszarze Anatolii. Wyniki badań zostały opublikowane w kilku językach. Jego działalność badawcza została rozpoznana na arenie międzynarodowej, został mianownany honorowym członkiem przez wiele znaczących ośrodków badawczych. W 1888 roku wyjechał w podróż dookoła świata. Od 1891 roku był korespondentem Akademii Umiejętności. Kolekcjonował sztukę i angażował się w życie polityczne, dziedzicząc po ojcu krzesło w izbie parlamentu wiedeńskiego. W jego kolekcji zajdowały się dzieła najwybitniejszych twórców europejskich, m.in. Rembrandta, Tycjana i Masaccia, oraz artystów polskich w tym m.in. Piotra Michałowskiego i Jana Matejki. Trzykrotnie żenił się. Pierwszą jego żoną była Maria ks. Salm-Reifferscheidt-Raitz (1859-1897), drugą Franziska Xaveria hr. von Attems-Heiligenkreuz (1861-1893), z którą miał syna Antoniego (1893-1965). Druga żona zmarła krótko po porodzie. W 1897 ożenił się ponownie, tym razem jego wybranką została Margarethe z ks. von Lichnowskich (1863-1954). Ostatnie małżeństwo zaowocowało dwójką córek: Karoliną (1898–2002) i Adelajdą (1903–1980). Dzieci odziedziczyły po rodzicach majątek, od 1967 roku współtworzyły Fundację im. Lanckorońskich.