Kościół pw. św. Bartłomieja  to późnogotycka świątynia powstała w pierwszej połowie XV w, jest zatem jedną z najstarszych świątyń w regionie. Jego specyficzną cechą była funkcja obronna, którą zyskał w trakcie przebudowy z XVI w. W 1511 r., abp lwowski Bernard Wilczek konsekrował świątynię odbudowaną po najeździe turecko-tatarskim to wówczas po raz pierwszy pojawia się rozbudowana tytulatura kościoła: pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny, św. Bartłomieja і św. Krzyża. Tak długa nazwa nie mogła się przyjąć, stąd na codzień nazywany jest kościołem pw. św. Bartłomieja i tak często funkcjonuje w literaturze. 

Duże zmiany w wystroju świątyni przyniósł wiek XVIII. To wówczas Andrzej Solecki z Krechowic rozpoczął dekorowanie całego wnętrza nową późnobarokową polichromią. Kościół j jest gotycką trójnawową budowlą bez wież, wyróżniającą się sklepieniem opartym na ośmiobocznych filarach. Długość świątyni to 42 metry, z szerokość fasady to 23 metry, a prezbiterium ma 11 metrów. Zewnętrzne mury o grubości ponad 1 metra, wykonane z dobrze wypalonej czerwonej cegły ułożonej w charakterystyczny wzór wozówka-główka i spoinowane gładko, ozdobiono ciemną, twardą cegłą glazurowaną, zwaną rendrowską, tworzącą kratkowy wzór. Wykończenie pod gzymsem tworzy majolika w ciemnobłękitnym kolorze, dodając świątyni średniowiecznego, surowego charakteru.

Sklepienia i ściany pierwotnie zdobiły freski o motywach kwiatowych, odrestaurowane w 1790 roku przez Andrzeja Soleckiego, który dodał barokowe sceny religijne. W nawie głównej znajdują się freski z Sądu Ostatecznego i Wręczenia kluczy św. Piotrowi, a w nawie bocznej południowej zachowały się dekoracyjne freski z scenami religijnymi

W XVIII wieku do północnej strony dobudowano kaplicę, co wymagało usunięcia dwóch przypór. Świątynia posiadała pierwotnie 15 słupów przyporowych, a także 12 okien w stylu gotyckim, których pierwotny kształt został zmieniony podczas restauracji w 1790 roku, skracając je i odbierając gotycki charakter. W początkach XX wieku w prezbiterium zainstalowano witraże zaprojektowane przez Stanisława Wyspiańskiego, Józefa Mehoffera i Stefana Matejkę, wykonane w Krakowskim Zakładzie Żeleńskiego, które obecnie są w 95% zniszczone. Dach kościoła, pierwotnie pokryty dachówką żłobkowaną, obecnie jest blaszany, a wcześniejsza sygnaturka została zastąpiona nową, niepasującą do gotyckiego stylu.

Do najstarszych elementów wystroju należą kamienne kontury stopy, dłoni i głowy, symbolizujące zwycięstwo chrześcijaństwa, zgodnie z legendą przypisującą je królowi Władysławowi Jagielle. Innym historycznym elementem jest kamienna kula, symbolizująca chleb sprzedawany podczas budowy kościoła. Wejścia do kościoła pierwotnie znajdowały się w ścianach południowej i północnej, z białymi marmurowymi drzwiami na południu, datowanymi na 1422 rok i ufundowanymi przez Jana Mężyka z Dąbrowy, który umieścił nad nimi scenę z bitwy pod Grunwaldem. W 1791 roku drzwi te uległy pewnym zmianom, w tym dodano krzyże na szczycie gotyckiego łuku.

Wiek XX przyniósł znaczne zniszczenia i wyzwania dla kościoła, w tym okres profanacji i zmiany jego funkcji na magazyn oraz muzeum ateizmu. Współczesne starania o odbudowę i konserwację kościoła, w tym renowacja witraży, dachu oraz wnętrza przywracają świątyni dawny blask.

Formalne wezwanie kościoła to: kościół pw. Wniebowzięcia NMP, św. Krzyża i św. Bartłomieja.