Marceli Lubomirski (1810-1865), książę, hrabia na Wiśniczu i Jarosławiu, urodził się 15 marca 1810 r. w Niewirkowie. Był synem senatora-kasztelana Królestwa Polskiego, księcia Józefa Lubomirskiego, oraz Doroty Steckiej. 

4 czerwca 1837 r. w Warszawie ożenił się z Jadwigą Jabłonowską (1819-1894), córką Maksymiliana Jabłonowskiego i Teresy Lubomirskiej. Para miała syna, Józefa Lubomirskiego (1838-1911), który został paziem cesarza Mikołaja I, a później autorem powieści w języku francuskim. Relacje między małżonkami uległy załamaniu w związku z podejrzeniami wobec Jadwigi o współpracę z policją carską oraz kontrowersyjnymi działaniami finansowymi Marcelego, co doprowadziło do ich separacji.

Po opuszczeniu Polski Marceli zamieszkał w Londynie, gdzie jego mieszkanie stało się miejscem spotkań emigrantów z Polski, Węgier i Francji. Później przebywał w Brukseli oraz w Nowym Jorku, gdzie ukrywał się przed wierzycielami. W końcu 1862 r. osiadł w Paryżu, gdzie zyskał dostęp do środowiska księcia Napoleona Bonapartego.

Podczas pobytu w Nowym Jorku Marceli nawiązał relację z byłą aktorką Elizą Thiébault (Thiebault), z którą miał syna Augusta i dwie córki. Jedna z córek zmarła w niemowlęctwie, a druga urodziła się tuż przed śmiercią księcia. Marceli zakazał Augustowi używania nazwiska rodowego.

Podczas powstania styczniowego zaangażował się w działalność tzw. Komitetu Branickiego, który prowadził agitację na rzecz Polski i utrzymywał kontakty z lewicą międzynarodową. Komitet został rozwiązany przez Rząd Narodowy w maju 1863 r.

Zmarł 18 sierpnia 1865 r. w Neuilly-sur-Seine, w swoim mieszkaniu przy Boulevard Bineau 18, w wieku 55 lat. Zgon zgłosili Prosper Charveys (43 lata) i François Hilaire Hussard (55 lat), mieszkańcy Neuilly. Informacje o jego śmierci zostały ogłoszone w nekrologu:

„Le Prince Père, la Veuve et les Enfants du defunt, ont l’honneur de vous faire de la part perte doulloureuse qu’il viennens de faire en la personne de S.A. le Prince Marcellin Szreniawa Lubomirski, comte de Wisnicz et de Jaroslaw, L.L.L fils, epoux et Père, décédé dans sa 55 année muni des Sacrements de l’Eglise, en son domicle à Paris Boulevard Bineau No 18. Le ceremonie aura leiu Lundi 21 aout 1865 a 11 heures en l’Eglise de Neuilly (Seine). Priere pour Lui”.

Ceremonia pogrzebowa odbyła się 21 sierpnia 1865 r. w kościele w Neuilly. W pogrzebie uczestniczyły cztery osoby: syn zmarłego August, Eliza Thiébault, książę Aleksander Lubomirski oraz Karolina z Potockich Nakwaska.

Cyprian Norwid, który pomagał w organizacji pogrzebu, napisał w listopadzie 1865 r. do Mariana Sokołowskiego:

„Od niejakiego czasu dopełniłem moich względem śp. Ks. Marcelego [Lubomirskiego] obowiązków i swobodniejszy jestem”.

14 listopada 1865 r. Norwid prawdopodobnie uczestniczył w ekshumacji zwłok księcia i ich przeniesieniu na cmentarz Père-Lachaise w Paryżu.

Grób Marcelego Lubomirskiego znajdował się w 22. dywizji cmentarza Père-Lachaise, pod numerem 145796, lecz nie zachował się do czasów współczesnych. Lokalizacja grobu została jednak odnotowana na planach cmentarza.

Źródła: 

1. BXXCz syg. 6982 t. 2 s. 1373.
2. ADep. Hauts-de-Seine, Akta Neuilly-sur-Seine nr 293 z 1865 r.
3. GW z 10 października 1865 r.

• Polski Słownik Biograficzny, t. 18, s. 33-34.
• Józef Lubomirski, „Historia pewnej ruiny. Pamiętniki 1839-1870”, wstęp i komentarz Juliusz W. Gomulicki, Warszawa 1975.
• Bogdan Biela, „Norwid głównym świadkiem na ślubie młodego »artysty« malarza w Neuilly”, „Studia Norwidiana”, s. 207-213.