Na cmentarzu Montmartre wiele jest grobów sławnych Polaków, nazywany bywa on nawet nekropolią Wielkiej Emigracji. Juliusz Słowacki (1809-1849) został tam pochowany dzięki staraniom przyjaciół paryskich, pomimo bardzo skromnych środków finansowych, które można było przeznaczyć na jego grób. Pomnik wzniesiono rok po śmierci poety, w 1850 r., finalną formę uzyskał jednak kilka lat póżniej, dzięki staraniom matki Słowackiego. Oryginalny projekt - romantycznie skomponowanego kopca z kamieni - wykonał zaprzyjaźniony ze Słowackim francuski malarz Charlesa Pétiniaud-Dubos, który zajął się również opłaceniem kosztów pogrzebu. Podobno to dzięki zabiegom matki skromny pomnik wzbogacony został później o wykonany przez Władysława Oleszczyńskiego (1807-1866) marmurowy medalion z wizerunkiem poety, wsparty o lirę, symbol poetyckiego natchnienia oraz o przesłonięte częściowo wieńcem laurowym księgi, w które wpisano cytaty m.in. z „Anhellego”. Znajdujący się obecnie na pomniku medalion jest brązową kopią tej pracy, wykonaną w 1894 r. Oryginał został wpierw przeniesiony do Rapperswilu, a następnie do Muzeum Narodowego w Warszawie, gdzie zaginął w czasie II wojny światowej. Powtarzał on zresztą z niewielkimi zmianami znany portret wieszcza z brązowego medalionu, który Oleszczyński wyrzeźbił jeszcze w 1841 r. - wizerunek ten wysoko ocenił sam Słowacki w liście do matki; Cyprian K. Norwid uważał go za jedno z najlepszych dzieł Oleszczyńskiego.

W 1875 r. Cyprian Godebski donosił z Paryża, że pomnik „kruszy się i rozpada”. Po konserwacji, dokonanej pod koniec XIX w. staraniem polskich emigrantów, jego stan się poprawił, mimo to Jan Lechoń w wierszu „Na grobie Słowackiego” pisał: „Na pomniku, co kruszy się coraz ciemniejszy/ śpią insygnia, trzy książki z kamienia i lira…/ Jeśli zajdziesz tu, pomyśl: nie wszystko umiera”.

Ciało wieszcza zostało przeniesione do krypty w katedrze wawelskiej w 1927 r.