W roku 1958 powstała idea organizacji sympozjów rzeźbiarskich na terenie dawnych rzymskich kamieniołomów piaskowca w St. Margarethen w Burgenlandzie. Pierwsze sympozjum odbyło się w roku 1959.  W 1960 zaproszony został pierwszy artysta z Polski - Olgierd Truszyński (ponownie uczestniczył w sympozjum w 1964), rok później zaproszono Alinę Szapocznikow, która zrealizowała rzeźbę „Miąższ I” (zobacz  Archiwum Aliny Szapocznikow).  W 1963 r. Magdalena Więcek zrealizowała rzeźbę „Kamień”. W 1969 Adolf Ryszka, który wykonał rzeźbę „Kompozycja” (ponownie wziął udział w sympozjum w 1991). W roku 1985 w odbyło się jedno z sympozjów form ceramicznych, w którym udział wziął Edward Łagowski.

Idea sympozjów w St. Margarethen w Burgenlandzie pochodzi od Karla Prantla (1923-2010). Zaczątkiem idei sympozjum była jego praca „Kamień graniczny” (1956-1958), nad którą pracował bezpośrednio w kamieniołomach. Sama rzeźba ustawiona została zaś na granicy Austrii i Węgier. To dzieło i sposób pracy nad nim stał się inspiracją dla Prantla do kontynuacji działań. W  roku 1959 udało mu się we współpracy z Heinrichem Deutschem - w ramach pierwszego sympozjum - zaprosić ośmioro rzeźbiarzy. Zgodnie z założeniami w sympozjach brać mieli udział artyści „zza żelaznej kurtyny”. I chociaż nie udało się to w 1959, to już w 1960 r. w sympozjum wziął udział Olgierd Truszyński. Karl Prantel mówił też o tym, że bardzo ważny jest dla niego bezpośredni kontakt z miejscem, z którego pochodzi kamień, powstaje w ten sposób naturalną łączność między rzeźbą i miejscem. A St. Margarethen w Burgenland to jeden z najstarszych kamieniołomów europejskich.